bartjecowboy.reismee.nl

Mustang fun in Wyoming in P-Magazine!

HOWDY pardners and YES! Het is er dan toch van gekomen! Mijn artikel 'Mustang fun in Wyoming' staat over niet minder dan 12 pagina's gespreid in de februari-editie van P-Magazine! Ik zou zeggen: ALLEN naar de krantenboer want het is nog een collector's item ook: de allerlaatste gedrukte editie!

De 'LAATSTE LOODJES'...

Hallo iedereen,


hierbij de op FB beloofde laatste post. Ik ben inmiddels ruim een week goed en wel thuisgekomen

Smile
en deze morgen opgestaan (of liever: vannacht live meegemaakt via CNN) met Donald Trump als President Elect...
Surprised
Met bovendien een meerderheid in Kamer en Senaat zal Washington DC er niet meer uitzien zoals voorheen (en zoals vorige week toen ik er zelf nog rondliep)... Waarvan hier het verslag.

Ik heb jullie de vorige keer op maandag 31 oktober 10 uur 's morgens achtergelaten met de vaste bedoeling om er voor deze laatste dag nog eens 'een flinke lap' op te geven en er het maximum uit te halen.

Ik bezoek eerst de 'Library of Congress', de grootste bibliotheek ter wereld (160 miljoen items en elke dag komen er 16.000 bij...) met ruim 1.000 km boekenplanken! Ooit in 1800 opgericht in een bijzaaltje van het parlement als opzoekingsmogelijkheid voor de 'verkozenen des volks' werd het in 1814 door de Engelsen in een laatste stuiptrekkingsoorlog vernield. De toenmalige president Jefferson schonk dan maar zijn eigen bibliotheek van een 750-tal boeken die uigroeide tot het huidige resultaat. Waar ze ze allemaal blijven steken, weet ik niet want het sinds 1897 gebruikte huidige gebouw morst met de ruimte met een schitterende inkomhal met marmer, trappen, mozaïeken... Ook de grote leeszaal onder de koepel is een lust voor het oog, zonder nog van de tentoonstellingen te spreken! Zo is er onder meer één van de 3 originele 'Gütenbergbijbels' te zien, het allereerste gedrukte boek ter wereld en de originele 'Jefferson'-bibliotheek!

Daarna stap ik het vlak ernaast gelegen 'Supreme Court of Justice' binnen. Opnieuw een indrukwekkende neoklassieke 'tempel': het sneeuwwitte marmer van de zuilen en trappen ernaar toe doen in de stralende zon letterlijk pijn aan de ogen. Het Hooggerechtshof met 9 voor het leven benoemde rechters zijn niet enkel het hoogste rechtscollege in de USA (die de wetten als laatste beroepsinstantie toepassen), maar toetsen en interpreteren de wetten dusdanig dat ze effectief het dagelijkse leven voor decennia kunnen beïnvloeden. Ooit gehoord van de 'Miranda-case' in de jaren '60?! Waarschijnlijk niet, maar iedereen die ooit al een Amerikaanse politiefilm of -reeks gezien heeft, kent wel de gevolgen ervan. Sindsdien moeten agenten bij elke arrestatie de rechten voorzeggen ("You can remain silent. Everything you say, can and will be used against you in the court of law....."). Zoniet zijn de rechten van de verdediging geschonden. Het gerechtshof bevat tentoonstellingen over dergelijke invloedrijke rechtszaken en zelfs een heuse 'gift shop'! Ik zie het niet direct in ons Hof van Cassatie gebeuren...

Tongue Out
De betreffende gerechtszaal zelf lijkt wel een theater met witte zuilen, rode fluwelen gordijnen en negen zetels op een verhoogd podium... Zin voor 'show' hebben ze wel hier!

Via een lange ondergrondse gang kan ik zó naar 'The Capitol' (het parlement) stappen dat aan de overzijde van de straat ligt... Mind you: inmiddels ben ik al drie security-checks en metaaldetectors gepasseerd! Ik vraag de (aparte) bezoekerspasjes aan voor de halfronden van het Huis van Volksvertegenwoordigers (waar de president zijn jaarlijkse 'State of the Union' voorleest) en de Senaat (voorgezeten door de vice-president en waar de 100 vertegenwoordigers - 2 voor elke staat - elk hun eigen lessenaartje hebben). Ik raak er aan de praat met twee bewakers die erg geïnteresseerd zijn hoe het eraan toegaat in het Belgische parlement (heb maar NIET uitgelegd dat we er eigenlijk vijf hebben...) en natuurlijk de koning! De hele kelderverdieping is bovendien ook nog eens tentoonstellingsruimte met de hele uitleg van het politieke systeem in Amerika in het algemeen en de totstandkoming van Het Capitool in het bijzonder...

Ik had er nog úúúren kunnen doorbrengen, maar wil kost wat kost nog het 'Museum of American History' aandoen, één van de ruim 10 gigantische (en gratis te bezoeken) musea aan weerszijden van de 2 km lange 'National Mall' tussen het Capitool en Washington Monument (de obelisk). Het bevat verschillende afdelingen zoals onder meer de Stars en Stripes, Dagelijks Leven, Oorlogen van de USA (van Onafhankelijkheidsoorlog tot Golfoorlog), Transport (van eerste postkoetsen over stoomtreinen en auto's tot vliegtuigen), de Presidenten (van dodenmasker van Lincoln tot 'The Football' (de lederen koffer met atoombomcodes die altijd in de buurt van de president moet zijn...), First Ladies (kleedjes, serviezen, ...) Allemaal opgesteld met echt voorwerpen in levensechte omgevingen met uitleg, interactieve filmpjes,.... Enfin, jullie begrijpen: wie (zoals ik) een béétje in geschiedenis en/of Amerika is geïnteresseerd, kan hiér alleen al minstens 2 dagen zoet zijn. Ik gun mezelf anderhalf uur en 'spurt' door de afdelingen met de fotocamera in aanslag en zal alles thuis nog eens grondiger bekijken.

Het is inmiddels bijna 15 uur als ik bij Elise thuis toekom... Om 18.15 u vertrekt mijn vliegtuig naar Kopenhagen van de Dulles' Int'nl Airport (zo'n 40 km buiten de stad gelegen)! OK, actie!!! In een half uurtje verzamel ik alle kleren, boeken, spullen en souvenirs en prop ze zodaning in de valiezen dat ik er zonder extra kosten het vliegtuig mee opkan. Concreet: in de grote valies alle kleren (20 kg) en àl de rest in de handbagagetrolly (die waarschijnlijk evenvéél weegt)!

Wink

Intussen belt Elise een taxi die mij naar de halte van de Express Bus zal brengen. Vlug afscheid nemen en dan de taxi induiken! Alles is tot op de minuut uitgerekend: als alles volgens plan verloopt kom ik 1.15 u vòòr take-off op de luchthaven aan! Helaas....

De taxichauffeur (een jonge sympathieke zwarte gast) is wel enthousiast, maar weet niet goed waar de halte van de Express Bus zich precies bevindt. Hij rijdt over en weer in de betreffende buurt (achteraf blijkbaar met stijgend onbegrip door Elise via een App thuis op haar gsm gevolgd...). Ik stap op den duur zelf uit en vraag het aan de mensen aan een bushalte ("Where are the (anders massaal aanwezige) cops when you need one???!!!") Gevolg: shuttle gemist en die van een halfuur later moeten nemen. Tot overmaat van ramp geraken we zo in het spitsuur en doet de shuttle nog 2 extra haltes aan voor pendelaars die bij een 'Park & Ride" afgedropt moeten worden. Om een lang verhaal kort te maken: ik kom 45 minuten vòòr mijn vlucht aan en tref een gesloten SAS-balie aan zodat ik mijn bagage niet meer kan inchecken.... Voor transcontinentale vluchten sluiten die blijkbaar een uur voor de vlucht...

Sealed

Vlug naar een algemene info-balie gelopen (samen met mijn 45 kg bagage) om te vragen of ze naar de boarding gate willen bellen. SAS wil mij nog meenemen (zelfs met mijn valies aan boord), maar dat was buiten de security agents gerekend. Zelfs met de bediende van de infobalie aan mijn zijde kan en mag ik NIET door! Plichts-en gezagsbewust als ze zijn, régel is régel, wet is wet: géén 'boarding pass', géén doorkomen aan! Lijdzaam moet ik toezien hoe de minuten voorbijtikken totdat mijn vlucht goed en wel in de lucht hangt ... zonder mij. Ik informeer naar een nieuw ticket, maar krijg te horen dat pas binnen 24 uur de volgende SAS-vlucht vertrekt.

Frown
Dàt zie ik niet zitten en informeer elders. Gelukkig heeft Icelandair nog een stoel vrij voor een vlucht naar Brussel via Reykjavic die al binnen anderhalf uur vertrekt! Ik hoest de nodige dollars op... Per slot van rekening wil ik naar huis en samen met de hele familie 1 november bij mijn ouders meemaken.

In Ijsland heb ik één uur om van vlucht te veranderen... Maar de onze vertrekt al met 45 minuten vertraging. Dat wordt weer spurten straks..., als we maar geen straalstroom tegen hebben! In Ijsland (na 5 uur vlucht) géén tijd voor een sigaretje, vlug vlug door de paspoortcontrole en ... oef.... we zitten aan boord. De deuren gaan dicht, goed en wel klaar voor de laatste vlucht.... totdat de piloot aankondigt dat we een 'minor technical problem' hebben en iedereen terug van boord moet om van vliegtuig te veranderen.

Undecided
Gelukkig zitten we op de thuisluchthaven van Icelandair en hebben ze daar blijkbaar nog een toestel op overschot staan! Al bij al slechts een uurtje extra vertraging (alle bagage moet ook weer uit en in het andere vliegtuig) en .... elk nadeel heb z'n voordeel (dank u Johan Cruyff): gelukkig nu wel tijd voor een sigaretje om alle stress van mij af te roken. Zoals gebruikelijk staat ook een deel van de bemanning mee te paffen en bij navraag bij de airhostessen blijkt het 'minor technical problem' ergens een olielek te zijn geweest! Oef..., beter op de startbaan ontdekt dan in de lucht!, als je het mij vraagt!!

Uiteindelijk land ik om 12.45 u in Brussel (ipv 10 u met de oorspronkelijk geplande SAS-vlucht). Mijn zus Hilde (die ik had gewaarschuwd) staat mij al op te wachten en samen vertrekken we naar 'thuisdorp' Oostnieuwkerke voor de familiebijeenkomst en het kerkhofbezoek. BLIJ WEERZIEN!

En zo komt ALLES (ook deze even schitterende als onvergetelijke reis, die de vooraf hooggespannen verwachtingen minstens driemaal overtrof!) tot een goed einde ...

Smile

... al zorgde Trump deze morgen nog voor een ultiem 'vals nootje'....

Tongue Out

HALLOWEEN in WASHINGTON DC...

Hallo iedereen!

Het is hier nu maandagmorgen 8.10 u en omdat het winteruur hier pas volgend weekend van kracht wordt, scheelt het nu maar 5 uur meer met België. Dit is waarschijnlijk de (voor?)laatste post: straks om 18.10 u vertrekt mijn vlucht naar Kopenhagen. Morgenvoormiddag om 10 u land ik in Brussel. Daar komt zus Hilde mij ophalen om samen naar Oostnieuwkerke (nabij Roeselare) te vertrekken voor familiereünie en kerkhofbezoek.

Smile

Maar eerst nog de nieuwtjes van afgelopen weekend. Ik begin na 3 weken 'on the road' toch stilaan vermoeid te raken denk ik, want van al dat museumbezoek is nog niet veel in huis gekomen. Tegen dat ik goed en wel op gang kom, is de voormiddag voorbij , waardoor de musea bijna sluiten vooraleer ik er aankom.

Tongue Out
Maar heb toch al ettelijke kilometers avondlijke wandelingen gedaan langs de vele indrukwekkende en mooi verlichte monumenten die Washington DC rijk is.

Zaterdagmorgen sta ik om 9 u op. Aangezien ik mijn AirBnb-gasthuis voor mij alleen heb, is het eerst chillen geblazen. Ontbijt, FB en travelblog bijwerken, douchke nemen en op tv nog eens de 'highlights' van het laatste presidentiële debat bekijken (want dat had ik gemist). Om 15 u mij dan toch op gang getrokken. O ja, wat ik nog niet gezegd had: nog méér dan politie en eekhoorntjes zie je hier JOGGERS! Je ziet ze overal en altijd op alle hoeken van de straat, in parken en langs de brede lanen. Nu het weekend is, lijken ze zich nog eens vermenigvuldigd te hebben....

Met de metro meteen naar het Witte Huis, want dat zag ik nog niet bij daglicht. Het lijkt nu nog veel dichterbij. Je ziet duidelijk de scherpschutters op het dak en ze zijn bezig met aan het achterbordes grote Halloween-versieringen aan te brengen. Je ziet hier trouwens in alle voortuintjes Halloween-spullen: van eenvoudige pompoenen tot hele installaties met spinnenwebben, vliegende heksen en skeletten! Vanochtend hebben ze blijkbaar ook al de 'nationale kerstboom' in de voortuin geplant, want die was er gisterenavond nog niet. Daarna naar de fotowinkel van de 'White House Gift Shop', want door de souvenirs die ik gisterenavond kocht, heb ik recht op een gratis foto in de 'Oval Office'! Ik doe naar analogie van een bekende foto de JFK-pose met bril in hand en voeten op bureau. Dus, voor alle duidelijkheid en mochten er mensen zijn die twijfelden: de foto op Facebook betreft wel degelijk een toeristenfoto in een 'fake' nagebouwd presidentieel bureau...

Wink
Ik speel er ook tolk (deels in 'kindjesEngels', deels in gebarentaal) voor Russen die geen woord Engels spreken en niet snappen dat de eerste foto gratis is en alle andere 10 $ per stuk kosten. Hij beëindigt de discussie door alvast een briefje van 50 $ op de toonbank te gooien... Duidelijk zo'ne nieuwe rijke...
Money Mouth

Nog even langsgelopen bij het gloednieuwe, pas sinds enkele weken open, Museum of Afro-Americans waar de hele geschiedenis van de zwarte Amerikaanse bevolking uit de doeken wordt gedaan. Het is een prachtig gebouw (maar net gesloten voor deze dag) en overal rondom zijn er hele horden (duidelijk trotse) gekleurde Amerikaanse medemensen. Overal staan ook eetkraampjes en dranktenten opgesteld, het heeft iets van een 'Vlaamse kermis'... op z'n Amerikaans.

Dan met de metro naar Arlington Nat'l Cemetery aan de overkant van de Potomacrivier (al grondgebied Virginia) waar op een oppervlakte van 252 ha ruim 320.000 militairen en hun families begraven liggen, alsook enkele presidenten zoals onder meer John F. Kennedy en echtgenote Jacqueline 'Jackie' Bouvier. Tegen dat ik er aankom is het (nog maar eens) valavond en zijn de poorten dicht. Jammer, maar nog jammerder voor die Amerikaanse familie die hier hadden geparkeerd, vervolgens naar de stad trokken en nu niet meer aan hun auto geraken...!

Surprised
Maar niet getreurd - Johan Cruyff indachtig ("Elk nadeel heb z'n voordeel") - staat er mij nu een mooie avondwandeling voor de boeg ... euh, voeten... terug over de Potomac-brug naar Lincoln-memorial. De vliegtuigen die landen op 'Ronald Reagan Nat'l Airport' (de andere Washington DC-luchthaven nabij het centrum naast 'International Dulles Airport' verder buiten de stad) vliegen over de brug op minder dan 100 m boven mijn hoofd. Samen met de verlichte stad aan de overkant een onvergetelijk zicht!

Bij Lincoln Monument - een grote witmarmeren klassieke tempel met een reusachtig (6 m hoog) zittend standbeeld van president Lincoln (de 16de, die van de Burgeroorlog omstreeks 1860) - is het een drukte van jewelste. Jong en oud komen er samen om de grootste president uit de Amerikaanse geschiedenis - die na ruim 150 jaar nog steeds weet te inspireren over generaties en rassen heen - te eren... Dit is ook de plaats waar Martin Luther King op de trappen zijn beroemde 'I have a dream'-speech hield voor de honderdduizenden zwarte toehoorders langs Reflecting Pool! Daarna verder de 'National Mall' afgewandeld langs onder meer het 'Korean War Memorial' (1995: 19 méér dan levensgrote beelden van Amerikaanse soldaten op patrouille) en het WOII-memorial (2004) met onder meer de Reflecting pool met verlichte fonteinen omringd door marmeren zuilen van alle staten en twee 'tempels' die het wereldomvattende strijdtoneel van weleer evoceren: 'Atlantic' en 'Pacific'. Uiteindelijk passeer ik nog het Jefferson Memorial (een ronde marmeren tempel ter ere van Thomas Jefferson, de 3de president en één van de opstellers van de 'Constitution'.

Daarna neem ik de metro naar 'huis' (ik heb er dan al ruim 8 km stappen opzitten) en spring omstreeks 21 u 'Capitol Heights' binnen, wat inmiddels mijn 'stamcafé' is geworden, voor het avondmaal. Ik plaats mij aan de toog en bestel 'Chicken wings with Ranch BBQ-saus'. Ze bestellen dat hier met frieten EN gegratineerde macaroni met kaas. Vreemde combinatie, maar niettemin héél lekker (ik had dan ook grote honger). Zoals alles hier zijn ook de 'kippenvleugels' BIGGER dan bij ons, ik dacht eerst dat het kippenbillen waren... Op de alomtegenwoordige tv-schermen staat baseball op, want het is één van de beslissende matchen van de 'World Series' , de finale van het baseballseizoen tussen de Cleveland Indians en Chicago Cubs. De jonge gast naast mij geeft passend commentaar... Eens 'thuisgekomen' besluit ik de avond met wat tv-kijken, waarbij ik in de zetel in slaap val... Ik voel me hier echt zoals thuis!!!

Tongue Out

Zondagmorgen om 8 uur wakker en buiten schijnt de zon weeral eens heerlijk bij een temperatuur die straks gaat oplopen tot 26°C! Indan summer met nadruk op 'summer' dus. De voormiddag weer 'zoekgemaakt' met chillen: een wandelingetje door de buurt, ontbijt, douche en FB en Travel Blog bijwerken. Om 14 u komen Elise en Kris thuis van hun 'homecoming'-weekend en een halfuurtje later ga ik op pad.

Deze keer neem ik direct de metro naar Arlington Nat'l Cemetery want dat wil ik sowieso zien. Een heel indrukwekkende plaats met de honderdduizenden kruisen en grafmonumenten in een park waar de bomen zich in het najaar van hun mooiste kleurenrijkdom laten zien. Uiteraard bezoek ik het graf van president John F. Kennedy, die naast Jackie ligt begraven. Even verder ligt zijn eveneens vermoorde broer Robert 'Bobby' Kennedy. Sommige Amerikanen laten zich in een busje rondvoeren, maar het is véél te mooi weer daarvoor en de parkwandeling is prachtig. Daarna ga ik naar het beroemde 'Iwo Jima'-monument ter ere van het 'US Marine Corps' (de mariniers, dus niet de zeemacht: dat is de Navy). Blijkbaar is er net een marathon afgelopen (in deze warmte?!) en een heel bataljon mariniers speelde helpende hand. Ik knoop een gesprek aan met een jong tweetal (jongen en meisje, ze lijken me pas 18) over het leven bij de Marines. Het meisje hoopt ooit in België te geraken (niet om NATO Headquarters in Evere te helpen verdedigen zo blijkt, maar om al die lekkere Belgische bieren te proeven)!

Tongue Out

Kris en Elise zijn praktiserend Katholiek, dus hebben we om 17 u afgesproken in de 'Catholic St. Peter's Church on Capitol Hill' voor de avondmis, een kerk op 200 m van hun huis. Meteen een gelegenheid ook om 'hierboven' te bedanken voor deze fantastische reis die ik mocht meemaken. Ik kom maar 5 minuutjes te laat. De zangeres is TOP (kan zo in de opera gaan zingen) en galmt boven het orgel uit! Bij de consecratie en tijdens de communie zit iedereen hier nog op de knieën op fluwelen knielbankjes... Daarna tracteer ik in onze 'stamcafé' Capitol Heights op een aperitief: 2 pinten en een rode wijn: 20 $...

Money Mouth
Ik eet straks immers samen met hen de dinner thuis. Eerst ga ik wel nog boodschappen doen met Elise, terwijl Kris naar de 'American Football'-wedstrijdverslagen kijkt.... De man-vrouwtaakverdeling is hier dus enigszins te vergelijken als die bij ons...
Innocent

Zo, dat was het voor het weekend. Het is nu inmiddels al 10 uur en ik vertrek dadelijk voor mijn laatse DC-bezoekjes. Sowieso nog even het 'Capitol' binnenspringen voor een bezoek aan het eigenlijke halfrond (waar de president ook zijn jaarlijkse 'State of the Union' uitspreekt) en ook minstens nog één museum: het 'Museum of American History'waar vanalles te zien is van kleedjes van First Ladies over oldtimers tot Amerikaanse interieurs doorheen de eeuwen).
't Zal dan welletjes geweest zijn.

????

Mocht dit de laatste post geweest zijn: aan alle volgers en lezers mercikes voor de interesse om mee te genieten van mijn 'grote cowboyavontuur' en zeker ook iedereen die een berichtje stuurde : heel erg bedankt! Speciaal ook een grote MERCI voor ODA (mijn 'numero uno-fan' uit Roeselare) die mij virtueel op de voet volgde. Ik kom zeker eens langs met de foto's Oda!!

Groetjes, Buffalo Bart

PS: Wil de 'mysterieuze' Greet die af en toe een berichtje stuurde zich ook eens kenbaar maken met familenaam aub, er staan immers diverse 'Greets' op de leeslijst. Kwestie dat ik weet waar ik een paar glazen wijn mag komen drinken....

Tongue Out

OP DE KOFFIE BIJ OBAMA... (of toch 'close')!

Hallo iedereen,

Het is zaterdagmiddag, buiten schijnt wat ze hier noemen 'een heerlijk herfstzonnetje' en het is 26° C (wat ze in België hoogzomer noemen dus).

Cool
Elise en haar man Kris zijn het huis uit voor het weekend, naar een soort 'homecoming'-reünie van de plaats waar ze studeerden. Ik heb dus 'het kot' voor mij alleen! Dit is mijn tweede dag in Washington DC en het bevalt mij hier uitstekend. De eerste indrukken:

- ALLE gebouwen (vaak in klassieke stijl met zuilen) hebben architecturaal maar één doel voor ogen: de macht van de Amerikaanse Natie uitstralen. Zelfs de voetpaden zijn in graniet en marmer!

- Heel druk verkeer in de brede lanen en parkeren doe je beter niet in een beveiligde parking: 8$ per uur!Maar het metrosysteem werkt prima!

- Je voelt je heel veilig: om de haverklap passeert een politiewagen en in de Capitol Hill-wijk (rondom het parlement) waar ik verblijf, staat op elke hoek een patrouille.

Toch heeft Washington DC niets van een 'normale' Amerikaanse grootstad. Overal is er relatieve laagbouw, dus géén skyskrapers! Het is immers verboden om een gebouw neer te planten dat boven het Capitol zou uittorenen.Het voelt zelfs een beetje 'dorps' aan en héél gezellig met veel bars en bistro's (voor de vele overheidsmedewerkers, I presume).In de parken overal in het centrum krioelt het trouwens van de eekhoorntjes.

Maar laat ons even terugkeren naar gisteren. De voormiddag verliep héél 'chill' omdat ik moest bekomen van mijn nachtelijke Wyoming-rit. Ik sliep tot 9.40 u aan één stuk door. De rest werd gevuld met koffie, wat roken, FB consulteren, een douche nemen en 2 uur aan mijn reisblog schrijven. Om 15.20 u heb ik een afspraak met mijn AirBnb-gastvrouw Elise die voor de overheid werkt in de Longwoorth Executive Building, vlak tegenover het Capitol. Zij gaat mij een privé-rondleiding geven in het Amerikaanse parlement. Vlak er tegenover is er ook nog de 'Library of Congress', de grootste bibliotheek ter wereld) en het statige gebouw van het 'Supreme Court of Justice', te vergelijken met ons Hof van Cassatie, maar nóg machtiger, want het bepaalt méé de interpretatie en invulling van de wetgeving. Bij ons ziet het er enkel op toe of de wet correct is toegepast.

Het imposante Capitol staat symbool voor de Amerikaanse Democratie en straalt heel wat grandeur uit. Zoals alle gebouwen hier is er exacte symmetrie. Onder de gigantische (gietijzeren!) koepel is er een centrale rotonde met enorme muurschilderijen die belangrijke fases uit de vroege Amerikaanse geschiedenis weergeven. Elk van de 50 staten leverde ook twee levensgrote standbeelden met figuren die voor die staat iets belangrijks verwezenlijkten (in totaal dus 100 beelden, verspreid over het hele gebouw). De eerste die ik tegenkom is Pater Damiaan (één van de 2 beelden voor Hawaï, de andere is Opperhoofd Kamehameha I, een Indiaans opperhoofd die omstreeks 1820 voor het eerst alle Hawaïaanse eilanden verenigde)!! We gaan ook op zoek naar de beelden voor Wyoming: Chief Washakie (een Indiaans opperhoofd die vredelievend was voor de pioniers en 100 jaar werd) en Esther Morris (de vrouw die ervoor zorgde dat vrouwen in Wyoming al in 1869 stemrecht hadden en in 1870 verkozen werd tot alleréérste vrouwelijke vrederechter van Amerika). Met mijn charmantste glimlach kan ik van de onthaalbediende een boekje ontfutselen met foto's en uitleg van alle beelden, dat normaal niet te verkrijgen is. Het laconieke antwoord van Elise: "I bet you get things for free all the time!"

Tongue Out

De hele linkerhelft van het gigantische gebouw is voorbestemd voor de Senaat (elke staat heeft recht op 2 senatoren, dus 100 in totaal), de rechterhelft voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers (Congress met in totaal 435 leden, verdeeld over de staten naargelang het inwoneraantal). Zo hebben dunbevolkte staten als Alaska en Wyoming door het weinige aantal inwoners méér senatoren (2) dan volksvertegenwoordigers (1). Ter vergelijking: een dichtbevolkte staat als Californië heeft ook maar 2 senatoren, maar 53 volksvertegenwoordigers.

Dankzij de medewerkerskaart van Elise kunnen we nagenoeg overal komen. We passeren langs de kantoren van oppositieleidster Nancy Pelosi die een interview geeft. We komen ook op het centrale terras buiten met uitzicht over de schier eindeloze 'National Mall' met het centrale Washington Monument, een 169 m hoge oblelisk (de hoogste ter wereld, of wat hadden jullie gedacht?)! Hier zal ook de volgende president de eed afleggen (laat ons hopen Clinton, al blijf ik het spijtig vinden van Bernie Sanders...). Ze zijn trouwens nu al bezig om de tribunes op te timmeren voor de feestelijkheden (of rouwplechtigheid naargelang de uitslag)! Het duurt nog even vooraleer we de 'uitgang' vinden want we dwalen inmiddels door de kelders en archieven waar in principe niemand komt en zéker geen toeristen!

Omdat Elise om 17 u een afterwork drink heeft met collega's, scheiden onze wegen hier. Ik ga naar het vlakbij gelegen 'Bullfeathers', een gezellige bar/bistro waar ik aan de toog de 'Burger of the Week' eet: 2 grote dubbele toasts met hompen gebakken gehakt, kaas, tomaat en frieten. De koffie is gratis (alles voor 10 euro). Naast mij geraak ik aan de ene kant aan de praat met een vrouw die als lobbyiste werkt voor de transportsector en aan de andere kant met twee meisjes die werken voor het Department of Interior (Binnenlandse Zaken) in verband met de organisatie van staatsveiligheid bij terrorismeaanslagen. Het is eens iets anders dan praten over voetbal in 'de Scheve Zeven' hé...

Wink

Intussen is de avond aan het vallen en de ondergaande zon (met prachtig 'strijklicht'!) zet de witte koepel van het Capitol in een machtig mooie roze gloed... Ik besluit om nog een stevige avondwandeling te maken, langs de Mall en alle musea ernaast tot aan Washington Monument en het Witte Huis. Naargelang het donkerder wordt, krijgen alle gebouwen een feeërieke verlichting mee. Prachtig!! Het Washington Monument (de obelisk omringd met 50 Stars & Stripes) is indrukwekkend in al zijn eenvoud. Aan het Witte Huis krioelt het van de selfie-nemers, stoïcijns gadegeslagen door alom tegenwoordige 'secret service'-medewerkers. De vlag zit uit en het licht brandt op de eerste verdieping, dus ik vermoed dat Obama & Michelle thuis zijn, en wie weet: misschien aan het genieten van hun laatste 'ogenblikken' in de presidentiële slaapkamer.

Wink

Vooraleer ik de metro neem naar 'mijn' huis op Capitol Hill, stap ik nog even een souvenirswinkel binnen: de 'White House Gift Shop'. Ze verkopen er de meest gekke, grappige, interessante of kitscherige souvenirs die je maar kan bedenken, als het maar met Amerikaanse presidenten of het Witte Huis te maken heeft. Ik kan het niet laten om toch ook het één en ander te kopen. Na een vlotte metrorit (wel veel daklozen aan de ingang op amper 200 m van het Witte Huis!) is het al bij al bijna 22 u tegen dat ik de voordeur opendoe.

De rest van vandaag (zaterdag) en morgen zal ik vooral besteden aan museumbezoek. Langs de Mall staan er immers het ene na de andere Smithsonian-museum over de meest diverse thema's.Allemaal van wereldniveau en allemaal GRATIS.

????
Zo ga ikin het Museum of Art (qua orde te vergelijken met het Louvre) waarschijnlijk een schilderij van Jeroen Bosch terugzien, dat ik in het voorjaar zag in de overzichtstentoonstelling in 's Hertogenbosch. Maar voorts zijn er onder meer nog hetmuseum van Amerikaanse geschiedenis (mijn dada!), het Natuurhistorisch museum (ze spelen er nu blijkbaar een 3D-IMAXfilm over de Nationale Parken enne... is dat niet dat van de film 'A Night in the Museum'?), van American Indians, het Air and Space museum (met onder meer echte Apollo-capsules),.... en het gloednieuw pas geopend museum voor Afro-Amerikanen.... Gisteren zag ik al het verlichte, lichtjes fantastische gebouw.

Trouwens, het valt mij op dat er in downtown Washington DC vooral gekleurde en jonge medemensen rondlopen. De blanke overheidsambtenaren wonen wellicht in de vele omliggende suburbs. Anyway,het zag er in elk geval allemaal veelbelovend uit!'k Ga nog werk hebben!

Groetjes, Buffalo Bart

LAST DAY IN WYOMING!

HALLO iedereen!

Ben inmiddels goed en wel in Washington DC aangekomen en het is (weeral) stralende zon en staalblauwe hemel. Ik zit hier in een AirBnB in de historische wijk op Capitol Hill zelf, op slechts 250 m van het Capitol (Amerikaans parlement) bij een superleuk jong koppel: Kris en Elise. Elise werkt op Capitol en zal mij straks rondleiden in het parlement tijdens een privébezoek tot en met op de 'Speakers's Chair' (voorzitterszetel) van het Congress (Huis van Volksvertegenwoordigers) zelf! Er zijn hier leuke bars en bistro's in de wijk voor de echte 'Capitol Hill locals' (de 'normale' ambtenaren wonen in de suburbs rondom Washington DC). Ben gisterenavond iets gaan eten en drinken met Elise in een bar waar Kevin Spacey ook was voor opnames van 'House of Cards'. Kortom: ben weer 'met mijn gat in de boter' gevallen!

Tongue Out

De AirBnb is een appartement op de benedenverdieping van een roodstenen historisch huis. Kris en Elise zijn gaan werken, dus heb ik het 'kot alleen'. Zit nu eens op mijn gemak na het 'tsjoolen' de laatste dagen. Eergisteren heb ik heel de dag en nacht doorgereden van Jackson Hole naar Denver : 920 km aan één stuk (met hier en daar stops om iets te bezoeken en fotoshoots)!! En dan wachten op vliegtuig in Denver, 3 u vlucht naar Dulles Int'l Airport Washington DC, 1 u busrit en metro naar Capitol Hill.... Pfff , ik was blij dat ik er was.

Mààr, jullie hebben dus nog mijn laatste belevenissen in de 'Cowboy State' te goed. Here it comes! Oh ja, ter info:het scheelt in Washington DC maar 6 u meer ipv 8 uur in Denver en Wyoming. Het is hier momenteel dus 13 uur in de namiddag (19 u in België).

Woensdagmiddag, 12.30 u. Na volgetankt te hebben, rij ik nog even naar het centrum van Jackson. Dit is een 'luxe cowboystadje' en skioord vol met winkels en art galleries aan de voet van de Rockie Mountains. De mist is plots opgetrokken en het is (alweer) stralende zon. Heb eigenlijk nog niets anders gehad qua weer tijdens mijn reis. Het centrale stadspleintje is op de vier hoeken afgezoomd met grote bogen gemaakt van hertengeweien. Centraal staat een standbeeld van - hoe kan het anders? - een rodeocowboy op een 'bucking horse'. Om 13 u stap ik voor de laatste dag in mijn Mustang, open het dak en geef mijn 'trouwe vierwieler' de sporen. Achter mij torenen de Grand Tetons in al hun glorie boven de hoogvlakte uit. De weg gaat voortdurend op en neer door het voorgebergte van de Rockie Mountains en kronkelt heerlijk langs de oevers van de lichtjes legendarische (in Western-middens dan toch) Snake River. Stilaan kom ik in vlakker gebied waarbij de weg vóór mij zich eindeloos richting horizon uitrolt. Op de autoradio weerklinkt - geloof het of niet - "Born to be wild"...! Om de één of andere reden speelt de radio altijd de gepaste liedjes (zowel qua muziek als tekst) naargelang de situatie waarin ik mij bevind.

Laughing

Na 110 km bereik ik Daniel, een onooglijk gat (150 inwoners) aan de samenvloeiing van de Green River en Snake Creek. Niets opzienbarends, ware het niet dat op deze plaats in de eerste helft van de 19de eeuw de jaarlijkse samenkomst ('Rendezvous') plaatsvond van de trappers (pelsjagers), fur traders (pelshandelaars) en indianen. Ze kwamen hier elk jaar vanuit alle richtingen en honderden mijlen ver met enkele duizenden samen om op de prairie een week lang handel te drijven, ervaringen uit te wisselen en te feesten. En hier, op 5 juli 1840, celebreerde Pater Desmet (JA, die van de poster!) voor een publiek van 2.000 gelovigen van divers ... euh... pluimage (Indianen, trappers, fur traders, plaatselijke boeren....) de alleréérste mis in Wyoming Territory (Wyoming was immers nog geen staat). Ik rij de 'dirt road' (grintweg) op en bereik na enkele km de bewuste plaats waar nu een kapel staat. Ik maak een paar van de mooiste foto's tijdens mijn reis. De enige andere 'aanwezige' is een rustig grazend hert.I think I'm blessed after all...

Innocent

Het is al 16 u als ik terug aankom in 'downtown' Daniel (letterlijk: 8 gebouwen groot, de houten ruïne anex verroeste benzinepomp van wat ooit een tankstation was niét meegerekend) en stap binnen in de plaatselijke 'Green River Bar'. Er zit 5 man (allemaal met cowboyhoed op) en geraak aan de praat met de bartender (een soortement 'gothic-cowboymeisje'). Ik eet er vier Pork Wings (ribbetjes met smoked western-dipsaus) en drink een glas 'Saddle Bronc'-bier. Alles samen voor 8 $ (6,5 €)!

Heel gezellig, maar ik heb vanaf hier nog zo'n 800 km voor de boeg tot Denver. So, on we go! Ik mag 65 mph (104 km/u) rijden, maar om het wat op te laten schieten op deze rechte banen met zo goed als géén verkeer, trap ik het gaspedaal wat dieper in en tot 75mph (120 km/u) richting Pinedale. Bad idea!! Vraag mij niet van waar hij kwam, maar plots zit er een gitzwarte pickup met allerlei blauw/witte zwaailichten achter mij. De sheriff van Sublette County himself, in hoogsteigen persoon! Hij wijst mij er laconiek op dat ik aan het 'speeden' beb. Hoewel ik maar al te goed weet dat hij gelijk heeft, antwoord ik in een (zeldzaam) verlicht moment dat ik mij daar niet van bewust ben aangezien ik mijn dashboardinfo op 'metric system' (km ipv mijlen) heb ingesteld. Hij knikt eens, vraagt mijn paspoort en rijbewijs en verdwijnt er zwijgend mee in zijn nog steeds als een kermisattractie flikkerende sheriffauto. Na 5 (lange) minuten komt hij terug en heeft hij netjes uitgerekend dat "ik mijn 'cruise control' op 104 moet instellen en dat ik nadat ik 'over the bridge' ben, ik naar 120 mag overschakelen. Have a nice day!"

Surprised

Allrightie, and thank you sir!! Oef!!!

Innocent
De eerstvolgende km's rijdt hij nog 'discreet' een paar honderd meter achter mij, waarschijnlijk om te zien of ik zijn instructies wel goed begrepen heb. You bet! Even verder onderweg ben ik nog getuige van een live 'doodaanslag'. Ik rij voorbij een pickup langs de kant van de weg waarachter een man zit met het geweer in aanslag! Enkele honderden meter verder passeer ik vier herten waarvan er (net als ik passeer!) ééntje plots een meter opspringt en vervolgens dood ten gronde stort. De andere drie zetten het op een lopen!

Iets voor 17 u hou ik halt bij Sand Springs, waar je naast de weg nog steeds de sporen van de Oregon Trail kan zien,het karrenspoor van de tienduizenden paarden- en ossenwagens die hier zo'n anderhalve eeuw geleden voorbijkwamen op weg naar het 'Verre Westen'. Deze keer niet in de rotsen uitgesleten zoals in Guersney (zie eerder), maar op de prairie.Concreet:in de eindeloze gele grasvlakte zie ik een onbegroeid karrenspoor zich een weg slingerentot aan de horizon! Een - in al zijn eenvoud - even indrukwekkend als ontroerend zicht!

Na bijna 300 km vandaag en om 18 u (wéér bij sunset: ik heb blijkbaar een patent om aan te komen bij legendarische oorden omstreeks dezonsondergang!) bereik ik dan 'South Pass'. Dit is in héél Noord-Amerika de enige 'inzinking' in het Rotsgebergte, een soort vlakke overgangspasdoorheen de Rockie Mountains, de enige plaats dusdie toegankelijk en overkoombaar was voor de pionierskarren... Letterlijk ALLE gelukszoekers op weg naar het Westen zijn ooit langs DEZE plaats gepasseerd!! Alsof dat nog niet speciaal genoeg is, hangt er honderd meter boven mijn hoofd de vreemdste wolk die ik ooit mocht aanschouwen in de vorm van spaceship 'USS Enterprise' van Star Trek. De ondergaande zon maakt er een roze versie van. Het lijkt wel alsof het hier en nu wil landen!! Wat maak ik hier toch allemaal mee???!!!!

Vlug, vlug rij ik nog enkele km verder via een grindweg om (vooraleer het helemaal pikkedonker wordt) 'South Pass City' te bereiken. Dit is een 'ghost town' (spookstad) van wat ooit een goudzoekersdorp was. De houten mijnschachten en winkels staan er nog steeds (verlaten) bij... Dit is het laatste van Wyoming en de Oregon Trail dat ik 'echt' gezien heb.Verder had ik eigenlijk ook nog graag twee andere 'landmarks' aanschouwd, hier op amper 40 km vandaan. 'Independance Rock', de rots die de pioniers op z'n laatst moesten passeren op 4 juli (Independance Day) om veilig vòòr de winter de Rockie Mountains over te geraken en 'Devil's Gate', een nauwe kloof die de Sweetwater River doorheen een rotsmassief sleet en die ze moesten zien door te komen met paard en kar. Tja, 'maybe next time', ik heb in elk geval al méér gezien op deze reis dan ik ooit kon dromen...

Nog eens 100 km verder passeer ik in het pikkedonker 'Split Rock', een gekloven rots, eveneens een richtbaken voor de pioniers. Niettemin hou ik even halt en ontwaar ik tegenover de sterrenhemel nog de contouren van de rots die ik eerder al op Google op foto's had gezien. Nu het toch zo'n prachtige heldere hemel is, parkeer ik mij even op een verlaten strook en doof de lichten van mijn auto. Ik kijk naar boven en... OMG... zovéél sterren (inclusief een heldere, scherp afgetekende melkweg) zag ik nog nooit! Orion (dat bij ons een makkelijk herkenbaar wintersterrenbeeld is, gevormd door een tiental sterren), blijkt hier 'opgevuld' met honderden sterren waarvan ik nooit het bestaan vermoedde...

Het is nu inmiddels 20.30u en ben (na 450 km) nog maar halfweg! Vanaf nu wordt het non-stop doorrijden, desnoods de rest van de nacht. "I've been driving all night with my hands wet on the wheel"... Om 21.30 u hou ik halt in Rawlings (9.000 inwoners met als belangrijkste 'reasons to be': een hallucinant verlichte olieraffinaderij en de 'State Prison') om te tanken, te eten (McDonald's), koffie te drinken (om de nacht veilig door te komen) en .... dankzij de codeloze WiFi mijn FB en reisblog te consulteren.

Precies om middernacht en na 700 km passeer ik Laramie, in de zuidoostelijke hoek van Wyoming en verlaat de Interstate 80 East om de 'short cut' Highway 287 South in te slaan, richting Fort Collins (Colorado) dat ik om 1.15 u en na 800 km passeer. Uiteindelijk bereik ik na 920 km gereden te hebben vandaagomstreeks 2.30 u 's nachts eindelijk het 130km2 grote terrein van Dulles Int'l Airport Denver. Na volgetankt te hebben, bezorg ik de Ford Mustang Convertible die mij de laatste twee weken zoveel rijplezier heeft bezorgd, met 'pijn in het hart' terug aan Budget Cars. Uiteindelijk blijk ik in totaal 4.015 km (2.495 mijl) gereden te hebben tijdens 56u30 effectieve rijtijd aan een gemiddeld verbruik van 9,3 l/100 km!!

Cool

De nachtelijke loketbediende is Alicia, dezelfde zwarte overgrootmoeder (!) van 64 jaar die bij mijn aankomst getuige was van mijn bankkaartweigering wegens verkeerd ingesteld op 'enkel gebruik Europa'. Eigenlijk ben ik 2 dagen later komen opdagen dan mijn huurcontract geldt en ik verwacht dus minstens een rekening van 100 $ extra. Mààr.... omdat ze mij nog goed herinnert en omdat ik zo'n 'nice guy' ben, laat ze het zo en hoef ik NIETS bij te betalen! Als dank (en omdat ze al overgrootmoeder is!!!) geef ik haar het bidprentje van de Heilige Anna (moeder van OLV Maria). "Oh sir, that's so kind, bless your heart!!! " Je ziet, wie goed doet, goed ontmoet!!!

Laughing

Ik blijf nog een uurtje of twee in het rustige Budget-kantoor om wat te eten (Cola en chips), om overtollig documentatiepapier te sorteren en weg te werpen en mijn bagage zó te reorganiseren dat ik zonder bij te betalen in het vliegtuig geraak.

Money Mouth

Om 5.40 u neem ik afscheid van Alicia ("You're still here, Bart...?!") en stap ik in de Budget-shuttle die mij naar de United-terminal brengt. Voor 'domestic flights' (binnenlandse vluchten) kan je onmiddellijk je bagage afgeven op de stoep en ook de 'security check' verloopt uiterst vlot en snel (maar grondig)! Je kan van de Amerikanen zeggen wat je wil, maar efficiënt zijn ze zeker! Zo, nu hoef ik nog enkel een paar uurtjes te wachten op de vlucht naar Washington DC die om 11.10 u vertrekt. Niet erg, want er is codeloze WiFi, zodat ik uitgebreid FB en reisblog kan checken en aanvullen. Tijdens de 3 uur durende vlucht door een staalblauwe hemelvlieg ik onder meer over Kansas (met ontelbare farms met ronde 'graancirkels', gecreëerd door de ronddraaiende besproeiingsmachines) en de Mississippi rivier, beide duidelijk gezien.

Inmiddels ben ik goed en wel geland in Washington DC en zit hier rustig mijn reisblog te typen op 'Capitol Hill'. Maar zei ik dat al niet in het begin van deze post...?! (wordt vervolgd)

Groetjes, Buffalo Bart (mijn nieuwe 'nickname' (bijnaam) die ik inmiddels van Airbnb-host Alice ontving, want ik ben voor haar een Belgian 'Wyoming-boy'.

Tongue Out

WONDERFUL YELLOWSTONE (letterlijk en figuurlijk)

HOWDY!

Ik liet jullie in het pikkedonker achter aan de voordeur van het gesloten Grand Yellowstone Lake Hotel. Eigenlijk viel de nacht best wel mee. Niemand gehoord of gezien, ook Jack Nichelson met zijn hakbijl niet...

Tongue Out
Al bij al heb ik meer dan 8 uur kunnen slapen, in periodes van 2 uur. Dan werd ik wakker van de kou (buiten 2°C, we zitten hier op 2.500 m hoogte) en liet ik de motor 5 minuten draaien om de boel weer op te warmen voor de volgende slaapsessie. Intussen rookte ik een sigaretje, dicht genoeg bij de auto om erin te kunnen springen, mocht een beer komen opdagen. Het voordeel is dat ik eens héél vroeg aan mijn dag kon beginnen. Om 5.30 u werd ik wakker en las ik tot zonsopgang mijn Wyoming-bijbel om te kijken wat er allemaal te zien valt. Héél wat!

Jullie moeten weten: Yellowstone Nat'l Park is wellicht één van de wonderbaarlijkste plaatsen ter wereld. Het heeft op een oppervlakte van 1/3 van België (9.500 km2) méér zeldzame (hydrothermische) natuurveschijnselen, fauna, flora en landschappen te bieden dan eender waar. Er zijn natuurljk de geisers, maar bovendien zijn er ook bisons, herten, wolven, beren, grizzly's en bergpoema's, bergen tot 3.640 m hoog, vlaktes, bergrivieren en -meren, bossen, canyons en watervallen bij de vleet. Het werd dan ook in 1872 als éérste plaats ter wereld erkend als een Nationaal Park.

Bij het opkomen van de zon blijk ik net naast het strand van Yellowstone Lake te staan. Het is gelukkig stoppen met regenen, maar er hangt een dreigend, donker wolkendek over de vallei. Eigenlijk is dat nog het best, want het maakt het landschap nog onwezenlijker hallucicant. De kans om dieren te zien is in de herfst ook groter dan in de zomer omdat ze dan voor voedsel vanuit de beboste bergen naar de open valleien komen. Bovendien is het in de zomer met 3 miljoen bezoekers overal aanschuiven geblazen. Nu kom ik de eerste twee uur NIEMAND tegen. Het is alsof ik Yellowstone Nat'l Park voor een dag heb afgehuurd voor een privébezoek!

Wink

Als eerste ga ik naar het toilet een beetje verder in het bos, héél omzichtig. Er staan hier zoveel waarschuwingsbordjes om voorzichtig te zijn met wild dat je achter elke boom (en er zijn er heel wat) een wolf vermoedt of nog erger: dat een grizzly je staat op te wachten in het toilet... Gelukkig zijn de eerste dieren die ik zie twee herten die in een eenzame baai van het meer staan pootje te baden. Op weg naar Steamboat Point (waar het overal rond je heen stoomt en sist en de grond onder je voeten rommelt) heb ik al meteen prijs! Een kudde van zeker 100 bizons staat sloom te grazen net naast de weg. Er zijn zelfs kalfjes bij!

Dan gaat het verder naar de Canyon-regio, waar de Yellowstone rivier zich 300 m diep zich een weg baande door de gele rotsen (vanwege het hoge zwavelgehaalte en vandaar de naam van het park) waar 2 machtige watervallen naar beneden storten (Upper en Lower Falls). Uitzichtpunten hebben namen als 'Artist Point' en 'Inspiration Point'. Do I have to say more? Op weg naar één van de vier regio's met een concentratie van geisers (Norris Geyser Basin) staan 10 auto's langs de weg. Hier moét iets te zien zijn! En jawel hoor, een bruine (of zwarte?) beer is zo goed geweest om even uit het bos te komen en wat in de vlakte ervoor te spelen. Hij let niet op ons, wij des te meer op hem met fototoestellen in aanslag.

Norris Geyser Basin is een letterlijk 'fantastische' omgeving: het rookt, sist, pruttelt, borrelt, kookt en stoomt overal waar je kijkt. Yellowstone is de enige plaats waar ALLE hydrothermische natuurverschijnselen aanwezig zijn (naargelang de warmte van het door lava opgewarmde grondwater onder ons): mud pots (modderpotten, een soort grijze broebelende kokende puddingpap), steam vents (stoomuitlaten), hot springs (warmwaterbronnen die door de aanwezigheid van allerlei bacteriën de meest diverse kleuren aannemen (van turquoisblauw en grasgroen tot knaloranje en bloedrood) en natuurlijk de geisers! Méér dan de helft van alle geisers ter wereldzijn hier te vinden, in een totaal een 300-tal metonder meer de grootste (Steamboat) en de regelmatigste (Old Faithful)! Doordat de lucht nu relatief kou is (het wordt niet warmer dan 6° C) is de rook overal nog manifester en spectaculairder aanwezig. Dit is echt het beste seizoen voor een bezoek! Vanaf 13 u komt ook nog de zon door de wolken priemen.

Om tijd en km's te sparen, besluit ik het noordelijke deel over te slaan. Mammoth Hot Springs (met kalkterrassen zoals je ook in het Turkse Pammukalé kan zien) en het 'Petrofied forest' (bos met versteende bomen) heb ik trouwens 29 jaar geleden al gezien. "Ne mens moet eens leren content zijn..."

Innocent
Het is inmiddels 15 u als ik bij de beroemde 'Old Faithful' aankom, die sinds mensenheugenis om de +/- 90 minuten spuit. De eerstvolgende eruptie is voorspeld voor 15.54 u (met een marge van 10 min). Ideaal om eerst nog het museum te bezoeken en mijnMasterCard te testen in de museumshop: hij werkt weer! Om 15.50u doet de 'ouwe getrouwe' dan zijn werk... Selfie time!

Op weg naar de South Entrance (in mijn geval 'Exit') in de richting van Grand Tetons Nat'l Park, doe ik nog Kepler Cascades aan en tref ik gelukkig ook nog een tankstation, want ik heb nog maar voor 60 km benzine. Ik passeer ook enkele kerende zogenaamde 'Continental Divide': plaatsen die de watergrens vormen van het Amerikaanse continent. Vanaf deze plaatsen stroomt alle water langs de ene kant van de weg westwaarts naar de Grote Oceaan en langs de andere kant naar het oosten naar de Golf van Mexico of Atlantische Oceaan. Precies om 17 u en na 200 km vandaag bereik ik de uitgang van YNP en heb ik blijkbaar nu al in totaal exact 3.000 km afgelegd in 45 u effectieve rijtijd aan een gemiddeld verbruik van 9,5 l/100 km. Net als ik buitenrij, begint het voor het eerst van de dag te regenen... en als ik een halfuurtje later Grand Tetons NP binnenrij, stopt het weer even abrupt en schijnt de zon!Some guys have all the luck!

Cool

De 'Grand Tetons' zijn één van de jongste gebergten ter wereld en rijzen dan ook loodrecht vanuit de lagergelegen hoogvlakte omhoog! Hun naam hebben ze naar verluidt te danken aan passerende pioniers die er 'Tetons' (tieten) in zagen. Waarschijnlijk waren ze al een tijdje onderweg en sloeg hun verbeelding op hol...

Wink
Het eerste wat je ziet als je aankomt is een groot meer met de spitse bergen net erachter. De ondergaande zon en de lage mistbanken aan de voet van het gebergte maken het des te mooier! Photo time (al was dat al de hele dag het geval)! Om 18 u passeer ik een grote blokhut die blijkbaar een kerk is: 'Chapel of the Sacred Heart'. Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet anders kan dan even binnenspringen. Al bij al kom ik om 19 u, na bijna 300 km gereden te hebben vandaag, in Jackson aan, het 'miljonairscowboy- en skioord in Jackson Hole (de brede vallei aan de voet van de Grand Tetons). Filmacteur Robert Redford organiseert er elk jaar een bekend filmfestival voor de alternatieve film. De stad verkeert blijkbaar al in kerststemming, want de beroemde 'bogen' gemaakt van hertengeweien op het centrale stadsplein, hangen al vol gekleurde lampjes, net als de vele winkels en motels. Nice!

Gewapend met een weer actieve creditcard zoek ik een motel om meteen het stof en vuil van twee dagen 'tsjoolen' van mij af te spoelen (het werd de Painted Buffalo Inn) en iets om te gaan eten (het werd het Mexicaans restaurant El Abuelito rechtover), maar dat wisten jullie al van de vorige post.

Het is nu klokslag middag (20 u bij jullie) en gelukkig heb ik de Tetons goed gezien gisterenavond, want deze morgen zijn er dichte mistbanken. Vandaag heb ik wellicht de langste rit voor de boeg, rechtstreeks naar Denver waar morgen om 10 u mijn vlucht naar Washington DC vertrekt. Eens kijken of ik op één of andere manier de nakende 'presidential election' kan beïnvloeden... Als ik Trump zie, trek ik sowieso aan zijn haar! Wordt vervolgd....

BACK IN CODY after 29 years!!

OLA!

Ja, het is eens in het Spaans. Heb gisteravond (dinsdag) heerlijk Mexicaans gegeten(warme taco's met 2 dipsausen, borrito met kip, rijst en bonenpuree) en gedronken (Dos XX Equis-bier)in resto 'El Abuelito'(sombrero's aan de muur, Mariachi-muziek op de achtergrond en over echt voetbal (soccer) praten met de opdiener) rechtover mijn motel 'Painted Buffalo Inn' in Jackson, Wyoming. En dat voor 15 $ (12,5 €)! Ik had het nodig want het was mijn eerste maaltijd sinds mijn ontbijt maandagmorgen in Laurel (dankzij Father Masi, you remember?). Ik voel mij weer 29 jaar teruggekatapulteerd toen ik tijdens mijn sabbatjaar in 1987 vijf maanden op reis ging door Mexico, USA en Canada: . Vandaar ook dat ik sommige plaatsen op deze reis (zoals Oregon Trail, Cody en Yellowstone) voor een tweede maal bezoek. Cody en Yellowstone: laat het daar nu net over gaan in deze post. Zet jullie schrap, want er valt weer hééll wat te vertellen (daarom verdeel ik het over 2 posts).

Maandagmorgen vroeg (om 6 uur voor mij, 14 u in België) druk over en weer getelefoneer en gemail om het probleem met de bankkaart opgelost te krijgen. Dat lukt, maar het duurt minstens 24 u vooraleer de MasterCard weer gereactiveerd zal zijn. Dat betekent dus dat ik het tot morgenavond zonder geld (en dus eten, drinken, motel en wifi) zal moeten stellen! Enfin, dat zijn zorgen voor later, nu eerst op naar Cody! Gelukkig beschik ik dankzij Father Masi over een volle tank, wat goed is voor 600 km rijplezier. Op naar Cody, Wyoming, gesticht in xxx door niemand minder dan Buffalo Bill himself! Zijn echte naam is immers William (Bill) Cody. Cody ligt aan de Shoshonerivier en gaat er prat op door het leven te gaan als 'World Capital of Rodeo'. (wat ik hier trouwens voor het eerst en laatst zag, dankzij het bijwonen van de jaarlijkse 'Cody Stampede' op nationale feestdag, 4th of July 1987). Belangrijkste bezoekreden is echter het 'Buffalo Bill Center of the West', zowat het 'Walhalla' voor iedereen die geïnteresseerd is in leven, kunst en geschiedenis van de Far West in het algemeen en Plain Indians in het bijzonder. Ik weet nu al dat het een blij weerzien wordt!

Op weg naar Cody passeer ik opnieuw Bridger en kan niet laten even binnen te wippen in de 'Catholic Church of the Sacred Heart' om Father Masi nog eens te bedanken. Hij is er niet, maar er is wel een gelovige aanwezig. Ik geef haar een heiligenprentje van H. Franciscus van Assisiin de vorm van een bankkaart,dat ik al enkele jaren in mijn portefeuille zitten heb. Ze belooft het hem tijdens de volgende zondagsdienst te geven met de groeten van Bart from Belgium. Het ene (grote) plezier is het (kleine) andere waard, nietwaar. Wanneer ik weer in de wagen stap en de autoradio opzet, begint net: "Oh what a night, late december 1963" te spelen (mijn verjaardag). Toeval?!

Na 145 km kom ik in Cody aan en ga ik eerst even aan de oevers van de Shoshonerivier genieten van het mooie uitzicht en de bezigheden vaan een eenzame visser. Er stopt ook net een schoolbus die een bende High School-meisjes komt ophalen die bij wijze van les LO een eindje mochten joggen langs de oevers van de rivier. In Cody zelf ga ik eerst naar het Visitor Center, waar ik dankzij de codeloze WiFi mijn mails en FB kan checken. En dan om 14 u naar het Buffalo Bill Center of the West, een gigantisch complex dat eigenlijk 5 musea bevat:

- over het leven van Buffalo Bill (hij vewelkomt je in de vorm van een sprekende hologram),

- het Smithsonian Museum of Western Art (met onder meer grootmeesters-in-het-genre als Frederic Remington en Charles M. Russel, jullie moeten maar eens googelen),

- een museum over Plain Indians (Sioux, Crow, Cheyenne, Dakota's....), heel interactief en met prachtige opstellingen van paarden, tenten enz...),

- 's werelds grootste museum van handwapens (Browning, Colt, Smith & Wesson, Remington,...): minder mijn ding, maar héél mooi gepresenteerd met onder meer opstelling van de originele jachthut van president Theodore Roosevelt,

- en een nieuwe Natural History-vleugel met alles over geologische verschijnselen, fauna en flora in de Rockie Mountains (je volgt effectief een spiraal omhoog naargelang de hoogtemeters).

Bovendien is er nog een Research-center en bibliotheek met 33.000 boeken over vanalles, als het maar over het Amerikaanse Westen gaat. Ik vind er een originele uitgave van de dagboeken van Pater Desmet en heb een gesprek met de conservator. Oh...., wat spijt het mij dat ik geen exemplaar meer overheb van mijn 'Call of the Rockies'-poster, stom van mij! Al bij al dwaal ik 3 uur (tot sluitingstijd) door het museum. Normale toegangsprijs is 18 $, maar omdat ik een 'assignment' heb voor een Belgian magazine (P-magazine, vertelde ik dat al?) mocht ik gratis binnen.

Laughing
Bij het verlaten van Cody (het is dan al weer schemerduister) bezoek ik nog snel even de houten restanten van het originele stadje, net buiten de stadsgrenzen en hou ik halt bij de Buffalo Bill-waterdam (toen hij in 1910 gebouwd werd, de hoogste ter wereld).

Om naar de 100 km westelijker gelegen East Gate-entrance van Yellowstone te gaan, volg je eigenlijk gewoon de vallei van de Shoshone-rivier naar omhoog, de bergen in. Het is inmiddels pikkedonker en op mijn weg moet ik minstens 10x in de rem gaan voor overstekende kuddes herten! Het is 19 u als ik de toegangspoort bereik en er is geen Ranger meer aanwezig in het betaalhokje. Allrightie, weeral een gratis toegang! Het is dan nog 35 km rijden door bossen over kronkelende wegen vooraleer ik Yellowstone Lake bereik. Daar is een gigantisch hotel in het bos aan de oevers van het meer, maar dat is gesloten wegens 'einde seizoen'. Toch brandt er licht in sommige kamers en in de lange gangen.... Best creepy, diit lijkt wel 'The Shining' met Jack Nicholson!!! Ik forceer mij geen toegang met een hakbijl, maar parkeer vlak voor de ingang onder de hotelluifel (waar het niet pikkedonker) is en besluit in de wagen te slapen. Het is nu 20 u en het wordt pas rond 6.30 u licht. Buiten is het inmiddels 2° C en aan het regenen. Het wordt ongetwijfeld een lange nacht...... Wordt (heel snel) vervolgd.

BART'S LAST STAND... STUCK IN MONTANA!

HOWDY!

Het is hier zondag, iets voor middernacht, en ik zit hier +/- onbedoeld in het Best Western Motel van Laurel, Montana. Ik besef plots dat ik behoorlijk achter ben op schema, maar er is dan ook zoveel te zien onderweg... Zal nog een race worden richting Denver! En mij hoor je geen kwaad woord meer vertellen over een katholieke priester, zeker geen Amerikaanse. Maar dat komt op het einde van dit verhaal. Eerst naar 'The Battle of the Little Bighorn'.

Het is 8 uur als ik wakker word in het Western Motel van Hardin, Crow Indian Reservation, Montana. Toch slaag ik er niet in om eens vroeg te vertrekken. Tegen dat ik de blog geschreven heb, gedoucht en opgeruimd is het alweer 11 uur als ik kan vertrekken richting 'downtown' (om te ontbijten). Dat is véél gezegd, want Hardin is maar drie straten groot. Ik wandel door het centrum en kom aan de stadsgrens bij zo'n typisch Far West-station met sporen die in beide richtingen naar de wijde horizon vertrekken. Ik hoor in de verte een machtige 'stoomfluit' en blijf wachten. Na 10 minuten komt een trein aandenderen en ook dié zijn hier groter en langer dan bij ons. Twee locomotieven vooraan trekken het kilometerlange gevaarte en twee locomotieven achteraan helpen duwen. Daartussen? Niet minder dan 98 (ik heb ze geteld) wagons vol kolen, hout, benzine- of gastankwagons!

Surprised

Klokslag middag ga ik 'ontbijten' in de 'Ranch House Grill'. Er zitten al een paar families te lunchen, de mannen steevast met cowboyhoed. De dienster is een jong Cheyenne-meisje. Ik ga voor het 'Ranch House'-ontbijt: twee spiegeleieren, hashbrown (gebakken aardappelschilfers), twee gekruide worsten en 2 toasts. Ik ga een tijdje geen honger meer hebben. Een lesje Engels tussendoor: op de vraag 'Hoe ik mijn eieren wilde?' had ik het - volledig in cowboystijl ! - over een 'Horse Eye'... Moest dat Cheyenne-meisje al Keulen weten liggen (wat ik betwijfel), dan hoorde ze het daar stevig donderen! Blijkt dat een spiegelei hier een 'sunny side up' heet...

Tongue Out
Tijdens het wachten lees ik de plaatselijke lectuur: "Montana Farms & Ranches". De advertenties daarin zijn in de trand van: "Te koop. Buffalo Creek Ranch in Custer, Montana. 42.000 acres (170 km2!) groot met stallen en... uitstekende omheiningen (blijkbaar belangrijk). Kostprijs: 20,5 miljoen $....

Enfin, om 12.45 u stuif ik onder 'Beast of Burden' van de Rolling Stones Interstate Highway 90 East op richting Custer's Batllefield, 30 km terug van waar ik kwam (want er waren geen motels in alle dorpjes daartussen). Dorpjes is trouwens veel gezegd: de Crow-Indianen leven blijkbaar vooral in houten barakken en versleten stacaravans, steevast omringd met een behoorlijke 'junk yard'... Direct na de Stones is er trouwens 'Oh, oh, Blackberry' en 'Werewolf of Londen' op de autoradio! Heerlijk om met die stevige nummers onder een stralende zon in een cabrio over de highway te 'sjeesen'...

Een kwartiertje later kom ik al bij de 'Battlefield of the Little Bighorn' aan. Het valt immers mee met de sneldheidsbeperkingen in de US. Op Interstates mag je 80 mph (130 km/u) rijden, maar zelfs op gewone tweevaksbanen is in landelijke gebieden (quasi overal hier in het Westen) 70 mph (110 kml/u) toegelaten. Dat schiet lekker op! Alleen als je de bebouwde kom binnenkomt geldt 35 mph (55 km/u) of 25 mph (40 km/u) in het centrum. Ik hou me dus overal aan de snelheidslimieten want die zijn ... euh... snel genoeg en dat werpt blijkbaar vruchten af: ik reed nu al zo'n 2.500 km en mijn gemiddeld verbruik is 9 l/100 km. By the way: diesel kost hier méér dan benzine en dat laatste (wat ik nodig heb) kost 2,2 $ /gallon (= 3,8 l) dus: 0,48 euro/liter!

De 'Battlefield of the Little Bighorn' is héél indrukwekkend en ik blijf maar liefst méér dan 3 uur! Typisch voor Nationale Monumenten (of Parken) is dat alles heel goed uitgelegd en georganiseerd is. Eerst een film van een 20-tal minuten, dan een museum en dan de eigelijk site zelf die 10 km lang is. Langs de weg zie je om de haverklap uitlegborden op ooghoogte voor als je in de auto zit. Amerikanen doen immers alles met wagen, ook dingen als dit bezoeken. Ik stap overal uit, lees de uitvoerige uitleg en probeer het landschap in mij op te nemen en te bedenken hoe het voelt om met 200 cavaleriesoldaten omringd te zijn door 2.000 flink-op-hun-tenen-getrapte Sioux- en Cheyenne-indianen. Kolonel Custer en Kapitein Reno hadden de bedoeling om elk met een regiment een Indianenkamp te omsingelen. Ze werden achter de heuvels opgewacht door het tienvoudige aantal Indianen. Reno kon nog ontsnappen, Custer niet... Hij trok zich met z'n soldaten op een heuvel terug (Custer's Last Stand), schoten hun paarden dood om als barricade te dienen... en gingen al strijdend tenonder. Het landschap is bezaaid met kruisjes... sommigen met namen, anderen anoniem... zowel Indianen als soldaten liggen er nu zij-aan-zij in het verlaten heuvelend landschap, afgezoomd door de 'Little Bighorn'-rivier... Er heerst een heel speciale, bijna gewijde sfeer... het is er ook heel stil. Echt indrukwekkend!

Trouwens, bijna beleefde ik er mijn eigen 'last stand'. Toen ik helemaal aan het uiteinde was (het was al bijna sluitingstijd en was er nog alleen), blokkeerde een ratelslang die zich lag op te warmen op het wandelpad mij de terugweg. Het was weliswaar een kleintje, maar toch... Meteen zette hij zich in aanvalspositie: gekronkeld en kop omhoog. Ik besloot een omweg te maken door het gras (normaal strikt verboden!) en hoopte vurig dat er daar geen andere (grotere) exemplaren in een hinderlaag lagen. Quod non... Oef!

Bij valavond (om 18 u) rij ik voorbij Billings en ik besluit even door het centrum te rijden. Ik passeer onder meer een vrouwengevangenis en bezoek ook nog even Boot Hill-cemetery, een pionierskerkhof van een stadje dat maar 10 jaar bestaan heeft, aan de rand van Billings.

Komen we dan bij ons priesterverhaal. Het is de bedoeling dat ik vanaf Billings via Laurel en Bridger naar Cody (Wyoming) rij. Als ik nog voor +/- 10 km (5 miles!) benzine heb, wil ik tanken in Bridger (ik had dat uitgerekend). Daar blijkt mijn MasterCard weer niet te werken.

Foot in Mouth
Het is zondag, dus ik kan niet eens bellen naar de bank. Daar sta ik dan... We houden het hoofd koel en denken aan Cruyff: "Ieder nadeel heb z'n voordeel". Een goed soldaat trekt zijn plan: ik besluit een rustige straat te zoeken en bel aan een huis aan en vraag (beleefd en met omstandige uitleg) of ze daar toevallig geen bed voor mij hebben. Die vrouw woont alleen met kinderen, dus 'no way' (en begrijpelijk) dat er van een vreemde man in huis geen sprake kan zijn. Ik vraag of er hier geen kerken in de buurt zijn en toevallig ligt de 'Catholic Church of the Sacred Heart' vlak om de hoek.

Is dat trouwens geen 'werk van barmhartigheid': reizigers onderdak bieden? Ik bel dan ook hoopvol aan bij een zekere Father Masi en verwacht een oudere man in priesterkleren. Blijkt het om een zwarte 30-ger te gaan in trainingspak! Hij luistert naar mijn verhaal en onderneemt direct actie: hij belt naar het plaatselijke motel (helaas vol) en dan naar een motel in Laurel (50 km terug) en... boekt voor mij een kamer op zijn kosten! Omdat ik niet genoeg benzine heb om daar te geraken, rijdt hij ook nog eens mee naar het benzinestation en tankt mijn Mustang vol met zijn credit card!! Ik vraag nog om een bankrekening van de parochie of zo dat ik - ééns terug in België - kan terugbetalen of een donatie kan doen of zo.... Maar daar wil hij niet van horen.

Surprised
En zo ben ik na 290 km vandaag uiteindelijk in het Best Western Motel van Laurel beland, dat er 's nachts van ver nogal spookachtig uitziet vanwege een grote olieraffinaderij aan de stadsrand. Maar het motel is PRIMA! Alweer stof genoeg voor een mooi verhaal, dacht ik zo!

Groetjes, Bart