HOWDY,

het is nu 23 u (7 u 's morgens bij jullie in België) en ik heb net een nieuwe ervaring meegemaakt: een bar/restaurant helpen 'sluiten' in Sundance, Wyoming (hometown van de legendarische 'The Sundance Kid'). Ben een lekkere steak gaan eten in de 'Longhorn' en aan de praat geraakt met de dienster ...euh... van dienst. Een 19-jarig meisje met liberale gedachten (fan van Bernie Sanders!) die het dus niet makkelijk heeft om op te groeien in het overwegend conservatieve Wyoming. Ze werkt in het weekend om haar studielening af te betalen. Inschrijving in de universiteit van Laramie (niet eens een prestigieuze zoals de Ivy League-uniefs als Harvard of Yale) kost 20.000 $!

Anyway, deze morgen meteen stralende zon, al werd het - door de hoogte in de Black HIlls - niet warmer dan 19°C. Tegen dat ik gedouchet, ontbeten en mijn reisblog geschreven heb, is het al 12 u 's middags vooraleer ik naar mijn eerste bestemming kan vertrekken: het 'Crazy Horse Memorial'. In 1948 startte de van Poolse afkomst Ziolkowski (op vraag van de Indiaanse Lakota Chief 'Standing Bear') met het beeldhouwen van 'Crazy Horse', een trots Indiaans stamhoofd dat nooit enig verdrag heeft willen ondertekenen, in de rotsen van de Black Hills. "Van alles wat de blanken ons beloofden, is het enige wat waar was dat ze ons land zouden afnemen", is één van zijn uitspraken. "Mijn land is waar ik begraven lig", een andere.

Eens afgewerkt, moet het het grootste beeldhouwwerk ter wereld worden: 200 m lang en 170 m hoog. Toen ik hier 29 jaar geleden was, was er al vaag iets te zien. Maar nu is zijn gezicht al volledig afgewerkt en zijn ze aan zijn hand bezig. Op de rotsen staat geschilderd waar ooit het paardenhoofd moet komen. Om een idee van de grootte te geven: in het hoofd van Crazy Horse alléén passen de vier presidentiële hoofden van Mount Rushmore. Toen Ziolkowski in 1982 stierf, namen zijn weduwe en 10 kinderen (5 zoons en 5 dochters!) zijn werk over. Men weigert steevast overheidshulp (omdat Amerika de indianen slecht heeft behandeld), de volledige financiering komt van toegangsgelden en sponsoring. En ... ik mocht de jongste dochter en huidig marketing manager Monique, ontmoeten om mijn 'Call of the Rockies'-poster te overhandigen. In ruil kreeg ik drie tijdschriften met de vorderingen van de laatste twee jaren.

Daarna ging het naar het bekendere Mount Rushmore Memorial, waar de vier presidenten Georges Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln eveneens in de rotsen vereeuwigd zijn. In Europa vooral bekend geworden van de film 'North by northwest' van Hitchkock. Tussen 1927 en 1941 (dit jaar dus 75-jarig bestaan) werkten 400 beeldhouwers onder leiding van 'ontwerper' Borglum aan dit monumentale werk. Jaarlijks komen 3 miljoen toeristen dit 'nationaal schrijn van de Amerikaanse democratie' bezoeken. Ik stopte eerst een tweetal km vooraf om de 'achterkant' eens te zien via een wandeling door het bos. Op den duur werd het te lastig en vreesde ik dat ik plots 'op de hoofden' zou terechtkomen, in het aangezicht van honderden toeristen met het fototoestel in aanslag! LOL Dus maar braaf weer afgedaald en naar de 'officiële' parking gereden en het (alweer) zeer interessante museum over de betekenis en de totstandkoming van Mount Rushmore bezocht.

Het is inmiddels al 16.30 u en ik wil sowieso eens langs 'Lead' en 'Deadwood' rijden, twee 'zusterstadjes' in de Black Hills die vanaf 1874 beroemd en berucht werden door een 'gold rush', nadat generaal Custer (ja, die waarnaar het stadje waar ik gisteren sliep genoemd is) er op een expeditie goud vond. Meteen overspoelden van heinde en verre komende gelukszoekers deze regio. Zo is ook de postkoets 'Cheyenne-Deadwood' legendarisch (gelieve te googelen). Hoe vlak en boomloos de rit gisteren was, hoe heuvelachtig en bosrijk is die van vandaag: slingerende en op-en-neergaande banen door eeuwige bossen (gemengd naaldwoud en knalgeel kleurend loofwoud), afgewisseld met fantastisch gelegen meren.... Men waant zich in Scandinaviê. De over-de-weg-lopende fauna van vandaag beperkt zich evenwel tot een rij patrijzen...

Anyway, de mijnwerkersstadjes dus. LEAD heeft nog min of meer zijn 'waardigheid' behouden met een mijnwerkersmuseum en vooral een IMMENS GAT in de grond, te midden van het centrum, waar ooit goud werdopgedolven. DEADWOOD daarentegen is een echte 'tourist trap', met een speicaal statuut waar onder meer gokken is toegelaten. Het resultaat: een 'historic district' met een aaneenschakeling van bars/casino's die zo authentiek mogelijk willen zijn. De gevels en uitgangsborden leveren wel mooie plaatjes op. Bovendien is er toevallig dit weekend aan speciale happening die het mogelijk maakt om met bier op straat te 'paraderen' (wat Amerikanen echt uitzonderlijk vinden). Dat het er hier in de 'hoogdagen' wild aan toeging, bewijst het feit dat zowel 'Wild Bill Hickock' als 'Calamity Jane' in Deadwood werden vermoord... (en er nog steeds begraven liggen).

Het is inmiddels 19 u geworden en al pikkedonker en ik wil toch nog een eindje vorderen richting Shell, waar ik morgenmiddag in de Hideout Guest Ranch wordt verwacht. Het landschap is inmiddels weer vlakker geworden en de eindeloos rechte highways worden verlicht door de volle maan (en mijn koplampen). Toch wil ik per sé 'Devils Tower' bezoeken, een bijna 400 meter hoge monoliet (restant van een afgesleten vulkaanmond), omdat ik die 29 jaar geleden ook gemist heb. Ik hou dus halt in het vlakbij gelegen SUNDANCE (ja, die van Butch Cassidy & the Sundance Kid) en boek omstreeks 20.30 u in bij het 'Arrowhead Budget Motel'. Daarna op zoek om iets te eten, met het bekende gevolg (zie begin van deze post). Omdat ik morgen vroeg wil vertrekken om zeker op tijd te zijn, schreef ik nu dus al de post van vandaag. Ik ga nu slapen en voor jullie: Have a nice sunday, ...I know I will! (wordt vervolgd)