HOWDY,,

het is nu 7.30 u 's morgens in Sundance en ik zit hier op het puntje van mijn stoel de laatste 20 km van het WK Wielrennen te volgen via de Sporza livestream.

Dit waren de laatste berichten die op het scherm verschenen:

- Nog 3 km Het spelletje poker is begonnen. Terpstra maakt een schijnbeweging, nu gaat Leezer zijn kans. De Nederlander pakt op slag 50 meter.

Toch géén Hollander?!

- Laatste km Zes seconden bedraagt het gat tussen Leezer en de groep van Boonen en Van Avermaet. Nu rept Roelandts zich als de bliksem naar voren. Kan hij het de kloof nog dichten?

Komaan! Doe het voor Tom of Greg!!!!

- Sagan doet het weer !!

Well, I'll be damned....!

Bon, nu moet ik mij snel klaarmaken om te vertrekken. Ik wil nog Devils' Tower zien, een bijna 400 m hoge lavamonoliet, het inwendige overblijfsel van een prehistorische vulkaan. Filmliefhebbers kennen het ongetwijfeld ook als de locatie voor de slotscène van de legendarische SF-film van Steven Spielberg uit 1977: "Close Encounters of the Third Kind".

Voor de rest heb ik een 400 km lange autorit voor de boeg naar Shell via Gillette, Buffalo en Sheridan. Nu we het toch over het autorijden/verkeer hebben hier in Amerika, enkele bemerkingen:

- zelfs als het rood is, mag je doorrijden als je naar rechts wil afslaan (was wennen in het begin),

- bestuurders zijn hier superhoffelijk: ze stoppen van zodra je als voetganger aanstalten maakt om de baan over te steken en blijven netjes wachten tot je helemaal aan de overkant bent,

- op een kruispunt zonder voorrang stopt iedereen en degene die eerst aankwam, mag eerst verderrijden,

- aan een stopteken wordt sowieso gestopt, ook al bevind je je in het midden van niets en zie je in geen velden of wegen ook maar één voertuig naderen....

Zo, dat was het voor dit tussendoortje. O ja, was nog vergeten te vertellen dat ik gisterenmorgen een gesprek had met het kamermeisje in Motel Super 8 van Custer, of liever: een 'kamervrouwtje' die uit Guatemala afkomstig was. Ik haalde mijn beste Spaans boven en ze was blij dat ze eens haar taal kon gebruiken, want ze sprak geen woord Engels. Ze werkt nu al 6 maand in USA , terwijl al de rest van haar familie nog thuis is in Guatemala. Normaal doe ik dat niet, maar deze keer heb ik toch een fooi gegeven en afscheid genomen met de woorden: "Vaya con Dios"!

PS: de herfst is hier nu echt ingetreden me dunkt: als ik buitenkijk, zwaar bewolkt en hevige rukwinden. Dat wordt opletten langs de baan!