GOOD MORNING BELGIUM!

Jullie hebben er een tijdje op moeten wachten, maar hier is dan (éindelijk) het vervolg van mijn reisblog met mijn eerste wedervaren op de HideOut Guest Ranch in Shell, Wyoming (gelegen tussen Yellowstone Nat'l Park en de BigHorn Mountains).Om The Hideout en de omgeving hier te beschrijven, schieten woorden eigenlijk tekort. Ik zal toch een poging wagen (want anders blijven jullie op jullie nieuwshonger zitten).

Het is hier nu woensdagavond 23 u (donderdag 7 uur 's morgens bij jullie) en ik ben net terug van een supergezellig privé-etentje bij Peter en Marijn in hun eigen lodge aan Trapper Creek Road, hier zo'n 300 m van mijn guesthouse. (Ter info: de 'normale' gasten verblijven in eveneens mooi uitgeruste log cabins bij de Hideout Ranch zelf, hier zo'n 6 km vandaan, maar nog altijd op het terrein van de ranch zelf). Ja, de 'voortuintjes' zijn hier iets groter dan bij ons.

Peters en Marijns lodge is een prachtig gerestaureerd historisch (in Amerikaanse normen) jachtverblijf van begin 20ste eeuw waar ooit nog illustere jagers als president Theodore Roosevelt en schrijver Ernest Hemingway verbleven om te jagen op het (nog steeds) talrijk aanwezige wild hier. (Als ik 's morgens op mijn terras een koffietje drink (en sigaretje rook), komen de wilde herten grazen tot tegen de afsluiting.) Hun living is zowat de grootte van een gemiddelde parochiezaal in Vlaanderen met langs beide uiteinden een enorme open haard met daarboven een buffalo- en wapitihoofd. Aan de muren overal schilderijen over het leven in 'de Wild West'. Heerlijk om in zo'n omgeving en met vrienden een 'after dinner' koffie te nuttigen bij het knappend haardvuur... Op de pikdonkere wandeling terug zie ik voor de derde keer in mijn leven de melkweg én een vallende ster door het firmament klieven! Het kan hier precies niet op....

Voor de niet-FB-leden onder jullie:'mijn' guesthouse waar ik deze week in mijn eentje verblijf, ligt 300 m verderop eveneens net naast de heerlijk klaterende Trapper Creek. Ik voel me een beetje als David Crocket, zij het dan een heel luxueuze...Tot mijn eigenste beschikking: 3 slaapkamers (ik kies de knusse hoekkamer met 2 uitzichtvensters), 2 badkamers (ik kies die met was- en droogmachine), overdekte terras met uitzicht op Needle Rock, een living én volledig geïnstalleerde keuken. Niet dat ik die nodig heb, want elke morgen, middag en avond eet ik gezellig mee met de andere 25 gasten in de lodge van The Hideout zelf.

Ik kwam hier zondagmiddag om 14.30 u toe, na een rit van 450 km vanaf Sundance. Vanaf de Bighorn Mountains gaat het in dalende lijn langs een canyon met watervallen en miljarden jaren oude rotsformaties in de meest grillige typische westernvormen. Om een idee te geven van de bevolkingsdichtheid hier: Big Horn County (waar Shell ligt) is 8.125 km² groot (bijna zo groot als de provincies West-en Oost-Vlaanderen en Antwerpen samen) en telt... zo'n 12.000 inwoners!!Het dorpje Shell zelf telt 83 inwoners en ligt op 1300 m hoogte, omringd door beboste heuvels, terracottarode grillige rotsformaties en aan de horizon de Rockie Mountains (westelijk) en de besneeuwde toppen van de Bighorn Mountains (oostelijk). De HideOut Ranch zelf vormt daarin een 'minicommune' langs de groene (gras) en gele (bomen in herfsttooi) oevers van Trapper Creek. Ik kijk mijn ogen uit....

Eigenlijk werd ik al tegen de middag verwacht en het is dan ook een hartelijk weerzien met Peter en Marijn (die ik al ken van mijn studententijd), de uitbaters van de HideOut. Om 16.30 u krijgen ik en nog enkele gasten een Ranch Tour door 'headwrangler' Tom in een minibusje. Hij is van Arkansas afkomstig en spreekt in dat heerlijk zingend Engels van Zuidelijk-USA, met veel informatie en doorspekt met grapjes. Puur infotainment! Het duurt bijna een uur voor we rond zijn in de 'naaste' omgeving van de ranch. Het volledige terrein waar de HideOut het alleenrecht heeft om paard te rijden is een gebied ter grootte van West-Vlaanderen. Om 18.30 u (zoals elke dag) cocktail bar in de centraal gelegen The Lodge, waar de avonturen en nieuwtjes van de dag worden uitgewisseld tussen de 25 gasten die van overal in USA en Europa komen. Er zijn nog twee andere Belgen, een koppel uit Lier. Om 19.30 u wordt steevast dinner geserveerd, een sterrenrestaurant waardig. Om 23 u in bed want morgen krijg ik mijn 'paardendoop'.

Maandagmorgen sta ik om 6 u op, maak mij een koffie en ga op mijn terras zitten om te genieten van het weergaloze uitzicht dat zich voor mijn ogen uitstrekt: groengele golvende weiden met grazende hertjes, grijs-groene beboste heuvels en de helrode Needle Rock-rotsformatie die ligt te glinsteren in de opgaande zon. Zucht... ik heb al slechtere morgens geweten. Na het ontbijt volgt om 9 u de uitleg met 'do's en don'ts' en tips wat het paardrijden betreft, gevolgd door een eerste proefritje langs de oevers van Trapper Creek. Na de lunch (een superhamburger die die van Goonies in Gering, Nebraska minstens evenaart) klimmen we opnieuw in het zadel voor een 2,5 uur durende tocht omhoog door White Canyon. Van het zadel gesproken (en voor bezorgde lezers omtrent mijn zitvlak deze week): ik kreeg dankzij de attente Marijn de 'Caddilac' onder de zadels toegewezen, een volledig handgemaakt exemplaar met ingebouwd gelkussentje (kostprijs: 5.000 dollar). Je kan het huren voor 250$ per week (maar voor mij: 'niente' als fijne en fel gewaardeerde attentie).

De wranglers (paardenbegeleiders) nemen tijdens de tochten foto's en die worden tijdens de Cocktail Bar 's avonds op een scherm vertoond en uiteraard druk becommentarieerd. Deze avond niet in te laat in bed, want morgen wacht een 'cattle ride', waarbij wranglers en 'would be cowboys' die zich daartoe in staat achten(yes sir!) de bergen intrekken om koeien op te halen in de besneeuwde alpenweiden en ze naar lager gelegen graasgebieden te drijven. Allrightie!!

's Anderendaags (dinsdag dus) extra vroeg ontbijt om 7.30 u en om 8.30 u met drie monsterpickups en trailers met de paarden op weg naar een Shell-versie van Chimney Rock (dus niet die van Nebraska uit de Oregon Trail, zie eerder). Het is ijskoud (maar 2 graden) maar stralende zon, geen wolkje te bespeuren en absoluut windstil. Héérlijk gezond weer voor buitenactiviteiten! Om 9 u zit iedereen van ons 17-koppig team (14 toeristen en 3 wranglers, inclusief Marijn) goed en wel op zijn of haar paard en zijn we op weg voor 9,5 uur (!) onafgebroken (enkel kwartiertje pauze voor sandwich 's middags) in het zadel en gaat het over berg en dal, door bossen en beekjes, door zonnige canyons en over besneeuwde bergweiden!!! We klimmen tot 3000 m hoogte en geven onze paarden de sporen in de sneeuw op zoek naar koeien... In totaal verzamelen we zo'n 150 koeien, drijven die 3 uur lang naar waterpoelen zo'n 1.000 m lager en leggen in totaal 40 km te paard af. Van een uitgekomen jongensdroom gesproken! Ik weet nu al: wanneer ik sterf, blijft dit sowieso minstens een top 3-event in mijn leven.

De verhalen tijdens de Cocktail Bar en de commentaren bij de foto's zijn nu uiteraard nog straffer dan anders.In elk geval krijg ik uitvoerig complimenten voor mijn rijmanskunst voor iemand die nog maar 5 keer in zijn leven op een paard heeft gezeten. Blijkbaar heb ik ook een goede (rechte) houding op het paard want 's anderendaags voel ik helemaal NIETS van stijfheid of pijn in het achterwerk (al zal dat gel-zadel er ook wel voor iets tussenzitten).

Anyway, de verse zalm tijdens het dinner smaakt heerlijk na zo'n heroïsche dag .

Na uitvoerig te hebben nagepraat (ook over de aanstaande verkiezingen), reed ik naar mijn guesthouse waar bij aankomst mijn sleutel zoek blijkt. Terug naar (de inmiddels verlaten) The Lodge gereden en mij daar in de lekker warme ingerichte kelderverdieping geïnstalleerd op een 'king size' sofa met dekentje dat ik daar vond en als een blok in slaap gevallen en non-stop geslapen tot 7 u 's morgens! Net op tijd om de verse koffie van de eerste keukenhulp te proeven!

Na zo'n dag besluit ik het vandaag wat rustig aan te doen. Ik doe wat schrijfwerk voor Peter (een artikel over de politiek in Wyoming dat op de website van deredactie.be gaat verschijnen) en ga in de namiddag kijken naar Marijn die in een 'coral' (omheinde ovaal) haar paarden traint volgens de beginselen van Authentic Horsemanship. Alleen met lichaamstaal de paarden laten doen wat je wil, een soort 'Horse Whispering' dus. Indrukwekkend!

O ja! Ik heb hier inmiddels al een behoorlijke reputatie gekweekt! Ik blijk een 'natural born cowboy' te zijn of misschien één in een vorig leven? Deze morgen bij wijze van activiteit voor het eerst in mijn leven een geweer in mijn handen gehad voor 'trap shooting' (kleiduifschieten). Ik miste amper en voor de laatste 6 schoten werd de moeilijkheidsgraad opgeschroefd en vlogen de 'kleiduiven' alle onvoorspelbare richtingen uit. Alle 6 raak! Jim uit South Carolina, die vaak gaat jagen en kleiduifschieten, mist er drie en roept na afloop lachend: "I'm gonna sell all my guns"! In de namiddag gaat hij vliegvissen (iets wat ik ook nog wil proberen deze week) en ik mag niet mee van hem (om te plagen): stel je voor dat ik daar òòk de ene bergforel na de andere aan de haak sla!!??? LOL

Zo, jullie zijn weer hééééélemaal bij en ik ga slapen. Het is hier nu inmiddels 1 uur 's nachts en morgen is er weer een 'cattle ride' te doen. Al wordt het niet zo'n lange als eergisteren, want dat was blijkbaar de langste van het hele seizoen: 40 km!

Groetjes van 'Smoking Bart'

(mijn bijnaam hier omdat ik de enige ben die (in het openbaar) rook. In Amerika is roken 'not done', maar er zijn er heel wat die 's avonds in het donker in het geniep ook roken hoor, heb ik al gemerkt!