HALLO iedereen!

Ben inmiddels goed en wel in Washington DC aangekomen en het is (weeral) stralende zon en staalblauwe hemel. Ik zit hier in een AirBnB in de historische wijk op Capitol Hill zelf, op slechts 250 m van het Capitol (Amerikaans parlement) bij een superleuk jong koppel: Kris en Elise. Elise werkt op Capitol en zal mij straks rondleiden in het parlement tijdens een privébezoek tot en met op de 'Speakers's Chair' (voorzitterszetel) van het Congress (Huis van Volksvertegenwoordigers) zelf! Er zijn hier leuke bars en bistro's in de wijk voor de echte 'Capitol Hill locals' (de 'normale' ambtenaren wonen in de suburbs rondom Washington DC). Ben gisterenavond iets gaan eten en drinken met Elise in een bar waar Kevin Spacey ook was voor opnames van 'House of Cards'. Kortom: ben weer 'met mijn gat in de boter' gevallen!

De AirBnb is een appartement op de benedenverdieping van een roodstenen historisch huis. Kris en Elise zijn gaan werken, dus heb ik het 'kot alleen'. Zit nu eens op mijn gemak na het 'tsjoolen' de laatste dagen. Eergisteren heb ik heel de dag en nacht doorgereden van Jackson Hole naar Denver : 920 km aan één stuk (met hier en daar stops om iets te bezoeken en fotoshoots)!! En dan wachten op vliegtuig in Denver, 3 u vlucht naar Dulles Int'l Airport Washington DC, 1 u busrit en metro naar Capitol Hill.... Pfff , ik was blij dat ik er was.

Mààr, jullie hebben dus nog mijn laatste belevenissen in de 'Cowboy State' te goed. Here it comes! Oh ja, ter info:het scheelt in Washington DC maar 6 u meer ipv 8 uur in Denver en Wyoming. Het is hier momenteel dus 13 uur in de namiddag (19 u in België).

Woensdagmiddag, 12.30 u. Na volgetankt te hebben, rij ik nog even naar het centrum van Jackson. Dit is een 'luxe cowboystadje' en skioord vol met winkels en art galleries aan de voet van de Rockie Mountains. De mist is plots opgetrokken en het is (alweer) stralende zon. Heb eigenlijk nog niets anders gehad qua weer tijdens mijn reis. Het centrale stadspleintje is op de vier hoeken afgezoomd met grote bogen gemaakt van hertengeweien. Centraal staat een standbeeld van - hoe kan het anders? - een rodeocowboy op een 'bucking horse'. Om 13 u stap ik voor de laatste dag in mijn Mustang, open het dak en geef mijn 'trouwe vierwieler' de sporen. Achter mij torenen de Grand Tetons in al hun glorie boven de hoogvlakte uit. De weg gaat voortdurend op en neer door het voorgebergte van de Rockie Mountains en kronkelt heerlijk langs de oevers van de lichtjes legendarische (in Western-middens dan toch) Snake River. Stilaan kom ik in vlakker gebied waarbij de weg vóór mij zich eindeloos richting horizon uitrolt. Op de autoradio weerklinkt - geloof het of niet - "Born to be wild"...! Om de één of andere reden speelt de radio altijd de gepaste liedjes (zowel qua muziek als tekst) naargelang de situatie waarin ik mij bevind.

Na 110 km bereik ik Daniel, een onooglijk gat (150 inwoners) aan de samenvloeiing van de Green River en Snake Creek. Niets opzienbarends, ware het niet dat op deze plaats in de eerste helft van de 19de eeuw de jaarlijkse samenkomst ('Rendezvous') plaatsvond van de trappers (pelsjagers), fur traders (pelshandelaars) en indianen. Ze kwamen hier elk jaar vanuit alle richtingen en honderden mijlen ver met enkele duizenden samen om op de prairie een week lang handel te drijven, ervaringen uit te wisselen en te feesten. En hier, op 5 juli 1840, celebreerde Pater Desmet (JA, die van de poster!) voor een publiek van 2.000 gelovigen van divers ... euh... pluimage (Indianen, trappers, fur traders, plaatselijke boeren....) de alleréérste mis in Wyoming Territory (Wyoming was immers nog geen staat). Ik rij de 'dirt road' (grintweg) op en bereik na enkele km de bewuste plaats waar nu een kapel staat. Ik maak een paar van de mooiste foto's tijdens mijn reis. De enige andere 'aanwezige' is een rustig grazend hert.I think I'm blessed after all...

Het is al 16 u als ik terug aankom in 'downtown' Daniel (letterlijk: 8 gebouwen groot, de houten ruïne anex verroeste benzinepomp van wat ooit een tankstation was niét meegerekend) en stap binnen in de plaatselijke 'Green River Bar'. Er zit 5 man (allemaal met cowboyhoed op) en geraak aan de praat met de bartender (een soortement 'gothic-cowboymeisje'). Ik eet er vier Pork Wings (ribbetjes met smoked western-dipsaus) en drink een glas 'Saddle Bronc'-bier. Alles samen voor 8 $ (6,5 €)!

Heel gezellig, maar ik heb vanaf hier nog zo'n 800 km voor de boeg tot Denver. So, on we go! Ik mag 65 mph (104 km/u) rijden, maar om het wat op te laten schieten op deze rechte banen met zo goed als géén verkeer, trap ik het gaspedaal wat dieper in en tot 75mph (120 km/u) richting Pinedale. Bad idea!! Vraag mij niet van waar hij kwam, maar plots zit er een gitzwarte pickup met allerlei blauw/witte zwaailichten achter mij. De sheriff van Sublette County himself, in hoogsteigen persoon! Hij wijst mij er laconiek op dat ik aan het 'speeden' beb. Hoewel ik maar al te goed weet dat hij gelijk heeft, antwoord ik in een (zeldzaam) verlicht moment dat ik mij daar niet van bewust ben aangezien ik mijn dashboardinfo op 'metric system' (km ipv mijlen) heb ingesteld. Hij knikt eens, vraagt mijn paspoort en rijbewijs en verdwijnt er zwijgend mee in zijn nog steeds als een kermisattractie flikkerende sheriffauto. Na 5 (lange) minuten komt hij terug en heeft hij netjes uitgerekend dat "ik mijn 'cruise control' op 104 moet instellen en dat ik nadat ik 'over the bridge' ben, ik naar 120 mag overschakelen. Have a nice day!"

Allrightie, and thank you sir!! Oef!!!

De eerstvolgende km's rijdt hij nog 'discreet' een paar honderd meter achter mij, waarschijnlijk om te zien of ik zijn instructies wel goed begrepen heb. You bet! Even verder onderweg ben ik nog getuige van een live 'doodaanslag'. Ik rij voorbij een pickup langs de kant van de weg waarachter een man zit met het geweer in aanslag! Enkele honderden meter verder passeer ik vier herten waarvan er (net als ik passeer!) ééntje plots een meter opspringt en vervolgens dood ten gronde stort. De andere drie zetten het op een lopen!

Iets voor 17 u hou ik halt bij Sand Springs, waar je naast de weg nog steeds de sporen van de Oregon Trail kan zien,het karrenspoor van de tienduizenden paarden- en ossenwagens die hier zo'n anderhalve eeuw geleden voorbijkwamen op weg naar het 'Verre Westen'. Deze keer niet in de rotsen uitgesleten zoals in Guersney (zie eerder), maar op de prairie.Concreet:in de eindeloze gele grasvlakte zie ik een onbegroeid karrenspoor zich een weg slingerentot aan de horizon! Een - in al zijn eenvoud - even indrukwekkend als ontroerend zicht!

Na bijna 300 km vandaag en om 18 u (wéér bij sunset: ik heb blijkbaar een patent om aan te komen bij legendarische oorden omstreeks dezonsondergang!) bereik ik dan 'South Pass'. Dit is in héél Noord-Amerika de enige 'inzinking' in het Rotsgebergte, een soort vlakke overgangspasdoorheen de Rockie Mountains, de enige plaats dusdie toegankelijk en overkoombaar was voor de pionierskarren... Letterlijk ALLE gelukszoekers op weg naar het Westen zijn ooit langs DEZE plaats gepasseerd!! Alsof dat nog niet speciaal genoeg is, hangt er honderd meter boven mijn hoofd de vreemdste wolk die ik ooit mocht aanschouwen in de vorm van spaceship 'USS Enterprise' van Star Trek. De ondergaande zon maakt er een roze versie van. Het lijkt wel alsof het hier en nu wil landen!! Wat maak ik hier toch allemaal mee???!!!!

Vlug, vlug rij ik nog enkele km verder via een grindweg om (vooraleer het helemaal pikkedonker wordt) 'South Pass City' te bereiken. Dit is een 'ghost town' (spookstad) van wat ooit een goudzoekersdorp was. De houten mijnschachten en winkels staan er nog steeds (verlaten) bij... Dit is het laatste van Wyoming en de Oregon Trail dat ik 'echt' gezien heb.Verder had ik eigenlijk ook nog graag twee andere 'landmarks' aanschouwd, hier op amper 40 km vandaan. 'Independance Rock', de rots die de pioniers op z'n laatst moesten passeren op 4 juli (Independance Day) om veilig vòòr de winter de Rockie Mountains over te geraken en 'Devil's Gate', een nauwe kloof die de Sweetwater River doorheen een rotsmassief sleet en die ze moesten zien door te komen met paard en kar. Tja, 'maybe next time', ik heb in elk geval al méér gezien op deze reis dan ik ooit kon dromen...

Nog eens 100 km verder passeer ik in het pikkedonker 'Split Rock', een gekloven rots, eveneens een richtbaken voor de pioniers. Niettemin hou ik even halt en ontwaar ik tegenover de sterrenhemel nog de contouren van de rots die ik eerder al op Google op foto's had gezien. Nu het toch zo'n prachtige heldere hemel is, parkeer ik mij even op een verlaten strook en doof de lichten van mijn auto. Ik kijk naar boven en... OMG... zovéél sterren (inclusief een heldere, scherp afgetekende melkweg) zag ik nog nooit! Orion (dat bij ons een makkelijk herkenbaar wintersterrenbeeld is, gevormd door een tiental sterren), blijkt hier 'opgevuld' met honderden sterren waarvan ik nooit het bestaan vermoedde...

Het is nu inmiddels 20.30u en ben (na 450 km) nog maar halfweg! Vanaf nu wordt het non-stop doorrijden, desnoods de rest van de nacht. "I've been driving all night with my hands wet on the wheel"... Om 21.30 u hou ik halt in Rawlings (9.000 inwoners met als belangrijkste 'reasons to be': een hallucinant verlichte olieraffinaderij en de 'State Prison') om te tanken, te eten (McDonald's), koffie te drinken (om de nacht veilig door te komen) en .... dankzij de codeloze WiFi mijn FB en reisblog te consulteren.

Precies om middernacht en na 700 km passeer ik Laramie, in de zuidoostelijke hoek van Wyoming en verlaat de Interstate 80 East om de 'short cut' Highway 287 South in te slaan, richting Fort Collins (Colorado) dat ik om 1.15 u en na 800 km passeer. Uiteindelijk bereik ik na 920 km gereden te hebben vandaagomstreeks 2.30 u 's nachts eindelijk het 130km2 grote terrein van Dulles Int'l Airport Denver. Na volgetankt te hebben, bezorg ik de Ford Mustang Convertible die mij de laatste twee weken zoveel rijplezier heeft bezorgd, met 'pijn in het hart' terug aan Budget Cars. Uiteindelijk blijk ik in totaal 4.015 km (2.495 mijl) gereden te hebben tijdens 56u30 effectieve rijtijd aan een gemiddeld verbruik van 9,3 l/100 km!!

De nachtelijke loketbediende is Alicia, dezelfde zwarte overgrootmoeder (!) van 64 jaar die bij mijn aankomst getuige was van mijn bankkaartweigering wegens verkeerd ingesteld op 'enkel gebruik Europa'. Eigenlijk ben ik 2 dagen later komen opdagen dan mijn huurcontract geldt en ik verwacht dus minstens een rekening van 100 $ extra. Mààr.... omdat ze mij nog goed herinnert en omdat ik zo'n 'nice guy' ben, laat ze het zo en hoef ik NIETS bij te betalen! Als dank (en omdat ze al overgrootmoeder is!!!) geef ik haar het bidprentje van de Heilige Anna (moeder van OLV Maria). "Oh sir, that's so kind, bless your heart!!! " Je ziet, wie goed doet, goed ontmoet!!!

Ik blijf nog een uurtje of twee in het rustige Budget-kantoor om wat te eten (Cola en chips), om overtollig documentatiepapier te sorteren en weg te werpen en mijn bagage zó te reorganiseren dat ik zonder bij te betalen in het vliegtuig geraak.

Om 5.40 u neem ik afscheid van Alicia ("You're still here, Bart...?!") en stap ik in de Budget-shuttle die mij naar de United-terminal brengt. Voor 'domestic flights' (binnenlandse vluchten) kan je onmiddellijk je bagage afgeven op de stoep en ook de 'security check' verloopt uiterst vlot en snel (maar grondig)! Je kan van de Amerikanen zeggen wat je wil, maar efficiënt zijn ze zeker! Zo, nu hoef ik nog enkel een paar uurtjes te wachten op de vlucht naar Washington DC die om 11.10 u vertrekt. Niet erg, want er is codeloze WiFi, zodat ik uitgebreid FB en reisblog kan checken en aanvullen. Tijdens de 3 uur durende vlucht door een staalblauwe hemelvlieg ik onder meer over Kansas (met ontelbare farms met ronde 'graancirkels', gecreëerd door de ronddraaiende besproeiingsmachines) en de Mississippi rivier, beide duidelijk gezien.

Inmiddels ben ik goed en wel geland in Washington DC en zit hier rustig mijn reisblog te typen op 'Capitol Hill'. Maar zei ik dat al niet in het begin van deze post...?! (wordt vervolgd)

Groetjes, Buffalo Bart (mijn nieuwe 'nickname' (bijnaam) die ik inmiddels van Airbnb-host Alice ontving, want ik ben voor haar een Belgian 'Wyoming-boy'.