MUSTANG FUN in BIGHORN COUNTRY!

Howdy!

Het is hier nu zondagmorgen 8 uur (bij jullie 16 u) enik zit in het 'Western Motel' in HARDIN (Montana, ten oosten van Billings) in het 'Crow Indian Reservation' om straks de 'Battlefield of the Little Bighorn' (Custer's 'last stand') te bezoeken. Een historische plaats en gebeurtenis in de Amerikaanse geschiedenis die dateert van 25 juni 1876. Het was de laatste grote overwinning van de Northern Plain-Indianen op het Amerikaanse leger. Kolonel Custer dacht met een regiment van 70 soldaten van de legendarische 7de Cavalerie eventjes een klus te klaren door het Indianendorp van opperhoofd 'Sitting Bull' op te ruimen, maar viel in een hinderlaag. Zijn troep werd overvallen door honderden Sioux en Cheyennes die achter de heuvels schuilden en werd tot de laatste man gedood. Dat is dus voor straks, vooraleer ik mijn weg verderzet naar Cody (stad gesticht door niemand minder dan Buffalo Bill), de toegangspoort naar het beroemde Yellowstone Nat'l Park.

Gisteren in een stralende zon 385 km gereden (waarvan 350 topless) door Bighorn Canyon (20°C) en Bighorn Nat'l Forest tot op een hoogte van 2.875 m (sneeuw en 4°C). Maar eerst hebben jullie nog de onvergetelijke ervaring te goed van mijn laatste dag op The Hideout Ranch.

Vrijdagmorgen vertrekken we om 9 uur met vier volgeladen paardentrailers richting Cody, voor een 'wildlife drive' in Bighorn Basin. Dat moet je je geologisch voorstellen als een enorm 'soepbord', dat volledig is omsloten door bergen. Het is één van de enige plaatsen in Amerika waar er nog mustangs in kuddes in het wild ronddwalen. De naam 'mustangs' komt van het Spaanse woord 'mestano': mengeling. Jullie moeten weten: vooraleer de Spaanse conquistadores in de 16de eeuw het Amerikaanse vasteland verkenden, waren er hier helemaal geen paarden. Zo jaagden Indianen toen te voet op buffels door ze op te jagen en over kliffen te jagen. Sommige Spaanse paarden ontsnapten of werden achtergelaten en verwilderden. Hun afstammelingen zijn de beroemde mustangs. 100 jaar geleden liepen er zo miljoenen in het wild rond, nu zouden er nog zo'n 5.000 zijn in Wyoming.

Op de 1 uur durende rit richting Cody, passeren we heel wat kleine ranches met allemaal een 'junk yard' op hun erf, met vaak meerdere oldtimers. Omdat iedereen hier zoveel plaats heeft, doen ze hun 'oude brol' niet weg (misschien daarom dat ik mij hier zo thuis voel ...

), maar houden ze gewoon alles bij. Dit moet een 'mekka' zijn voor iemand die op zoek is naar een Amerikaanse oldtimer. Het is hier ook kurkdroog, dus géén last van roest!! Het is maar een tip. Marijn vertelt dat ééns per jaar er een soort bijeenkomst is, waar iedereen brol van elkaar koopt. Een Duitse Navo-kolonel die ook in de auto zit, benoemt het met het neologisme: 'METAL INCEST', wat volgens mij een uitstekende naam zou zijn voor een hardrockgroep. Spijtig dat ik geen gitaar speel, of ik had al meteen een ideale naam om een band op te richten. We rijden helemaal naar de Noord-Westelijke hoek van het BigHorn Basin, waar The Hideout Ranch een gebied van 100.000 acres (400 km2 !) in huur heeft van de overheid met het alleenrecht om paardenritten te organiseren.

Om 10 u zit iedereen goed en wel in het zadel in de hoop een kudde mustangs te ontdekken. We splitsen ons in twee groepen om de kansen te vergroten en om eventueel een ontdekte kudde naar de anderen op te jagen. Na amper een half uur hebben we al prijs!!! Een groep van een 70-tal mustangs bevindt zich op een 500-tal meter! Ze kijken nieuwsgierig in onze richting. Plots steigeren een tweetal hengsten tegen elkaar op en zetten het in een stofwolk op een lopen, gevolgd door alle anderen.... RECHT in onze richting! Je voelt de grond onder je trillen en op een 150-tal meter passeren ze ons in de richting van een verdergelegen heuvel. Het heeft geen zin om ze te achtervolgen, want mustangs zijn de snelste landdieren op het Amerikaanse continent. WOW, wat een zicht was dat!

We rijden naar dezelfde heuvel om een beter uitzicht te hebben en eventueel een andere kudde te ontwaren en om op de rand van de klif een groepsfoto te nemen met de Rockies op de achtergrond. En we hebben wéér geluk! Bijna aan de horizon zien we een waterpoel waar een kleinere kudde van zo'n 30 mustangs aan het rusten en drinken is. We naderen voorzichtig en kunnen tot op 100 m naderen. Eerst kijken ze heel nieuwsgierig naar ons en komen zelfs onze richting uit. Maar dan, om één of andere reden, zetten ze het op een lopen in de tegenovergestelde richting. Méér mustangs zouden we niet meer zien, maar in elk geval waren dit er al véél meer dan we op konden hopen. We eten onze sandwiches op bij de waterpoel en genieten van het uitzicht op de nu heel dichtbij zijnde Rockie Mountains. Doordat het gebied relatief vlak is, rijden we heel wat in draf en een paar keer in galop om foto's en filmpjes te maken. Toen headwrangler Tom tijdens zo'n galop zich omdraaide om te filmen, bleek er een hele troep wilde witstaartantilopen achter ons aan te lopen die het blijkbaar wel grappig vonden om eens een bende paarden 'te achtervolgen'! LOL

's Avonds in The Hideout staat er een afscheidsfeestje op het programma met een superlekkere BBQ Wyoming style! Vis, varken, kip, rund.... vaak gemarineerd in heerlijke 'smoked' cowboysausjes. Mmmmmm.... Ook alle wranglers die ons deze week begeleidden zijn van de partij en hebben zelfs een muzikale show voorbereid! Die mannen en vrouwen kunnen echt alles!!! Ikzelf neem in naam van de gasten het woord om iedereen te bedanken om ons zo'n ongelooflijke week te bezorgen en bedenk headwrangler Tom (oorsponkelijk een Arkansas-boy van de Ozark Hills) met een àllerlaatste exemplaar van de inmiddels beroemde 'Call of the Rockies'-poster.

Hij gaat hem inlijsten en ophangen in de 'barn' waar de paarden gezadeld en verzorgd worden!!

Zaterdagmiddag (na het ontbijt, de was en afscheid van Peter en Marijn) vertrek ik om 12 u naar BigHorn Canyon, een indrukwekkend gebied waar de breed meanderende Bighorn River zich in de loop van miljoenen jaren méér dan 300 meter diep een weg door de majestueuze rotsen geboord heeft. Waar het naast een meer gelegen 'Horseshoe Bend' er nog heel 'liefelijk' uitziet, biedt vooral 'Devil's Outlook' een ongelooflijk zicht op de diepe canyon. Een beetje te vergelijken met de 'Gorges du Verdon' in Zuid-Frankrijk, maar dan royaal overgoten met een Amerikaanse Wild Westsaus!

Daarna gaat het steeds hoger door Bighorn Nat'l Forest tot op een hoogte van bijna 3.000 m. Het is hier maar 4°C meer en ik rij door besneeuwde alpenweiden. Ik rij nog steeds topless (want nog steeds stralend weer), maar ik zet mijn verwarming en blazer 'vollen bak' om mij warm te houden. Eigenlijk wilde ik hier 'Medicine Wheel' bezoeken, een mysterieuze cirkel met een diameter van 24 meter en allemaal 'spaken' gevormd door stenen, op de top van een berg die als heilig wordt beschouwd door de Crow-Indianen. Niemand weet wat het betekent.... Maar de grindweg ernaar toe is helemaal ondergesneeuwd en ik riskeer geen fatale slippartij met mijn Mustang. Onderweg zie ik drie wasberen doodgereden langs de weg. Uiteindelijk bereik ik na 385 km bij ondergaande zon omstreeks 18.30 u Hardin (Montana). Dat ligt in het Crow Indian Reservation, een desolaat gebied. Indianenreservaten hebben een speciaal statuut: je kan er bijvoorbeeld vuurwerk kopen en gaan gokken in casino's, wat elders in Amerika verboden is (tenzij in enkele steden zoals Las Vega's en Reno in Nevada en Atlantic City aan de Ooskust).

Zo, dat was het voor deze keer. Een hele brok en het zal er niet op minderen want er staan nog heel wat mooie dingen op het programma: Yellowstone Nat'l Park, Grand Teton Nat'l Park en Rockie Mountain Nat'l Park. See you all and have a nice Sunday-evening!

BLUE BUTT BART

(mijn laatse bijnaam op the Hideout, na de mustangrit met veel draf en galop)

CATTLE RIDES ON 'ROOSTER'...

Howdy you all!

Ik hoop dat ik niet in herhaling val, maar het ene hoogtepunt volgt hier het andere op.

De ochtendlijke koffie op mijn privéterras gaat steevast gepaard met mijmerend genieten van het indrukwekkend blijvend weergaloze panorama... Ik kan me niet voorstellen dat dit uitzicht mij ooit zou kunnen vervelen.

Gisteren stond er weer een 'cattle ride' van een hele dag op het programma. Na het ontbijt laden we om 9 uur drie grote trailers met in totaal 18 al gezadelde paarden (dank u wranglers) en rijden een uur de bergen inover eindeloos slingerende grindwegen in de regio van Greybull. Het belooft (weeral) een schitterende en zonnige dag te worden.

Het jachtseizoen is hier ook net geopend en overal in de omgeving rijden pickups en quads rond met mannen met geweren op zoek naar herten en witstaartantilopen.

Aangekomen op 2.000 m hoogte in een soortement van alpenweiden (maar dan 'American style' met aan de einders de besneeuwde Rockie Mountains aan de ene kant en de Bighorn Mountains aan de andere) laden we de paarden uit en springen om 10.15 u in het zadel, klaar voor een tocht van 30 km (6,5 u). Alsof het zo moest zijn, komt een 'bald eagle' (de arend die het symbool is van Amerika) bij wijze van 'good luck' boven onze hoofden zweven. Blijkbaar zelfs voor Amerikanen een niet alledaags zicht!

De tocht bestaat erin eerst op zoek te gaan naar zo'n 200-tal koeien, die bijeen te drijven en die dan naar lager gelegen graslanden te drijven. Nadat we ze daar achterlaten, rijden we vervolgens het hele eind naar de Hideout Ranch terug over golvende prairies, door roestrode canyons en klaterende bergbeekjes. Ik heb tot nu toe al op twee verschillende paarden gereden (Hickary en Gandalf), maar vandaag krijg ik het paard 'Rooster' (haan) toebedeeld: een schimmel die heel gemakkelijk stuurt. Je hoeft niet aan de teugels te trekken of zo, een kleine beweging is genoeg om van richting te veranderen. Ideaal om optimaal wendbaar te zijn om de koeien in goede banen te leiden.

Na anderhalf uur rijden door het golvende landschap (nog géén koe gezien...), stjgen we af en genieten we - vooral het échte werk begint - van onze royaal belegde sandwiches (de mijne is een 'Wrangler' met heerlijke roast beef). De paarden grazen rondom ons. Na de lunch vinden we al gauw de gezochte kudde koeien, drijven ze zo'n 8 km terug (600 m lager) en laten hen achter op een mals grasgebied nabij een klaterende bergbeek. Inmiddels zitten we al 4 uur in het zadel en wie wil mag terugkeren naar de trailers en per pickup naar de ranch terugrijden.

Een 6-tal 'die hards' (waaronder 'yours trully'

) beslist echter om onder begeleiding van wrangler Daniel het hele eind per paard terug naar de ranch af te leggen: een nog eens 2,5 uur durende rit met heel wat stukken draf en zelfs galop!! Eens we lager komen, halfweg de terugrit, bevinden we ons in een heel ander landschap met roestrode rotsformaties en tafelbergen. Je waant je niet meer in de bergachtige Wyoming-prairies waar de Crow- en Siouxindianen thuis zijn, maar in heus Apachegebied van Arizona! Om 17.15 u bereiken we (eindelijk) Trapper Creek, vlakbij mijn guesthouse. It's like coming home! We laden de paarden terug in de trailers voor de laatste 6 km tot aan The Hideout Ranch. Ik voel me een echte cowboy (en mijn benen ook!!!!).Maar mijn zitvlak is helemaal 'all rightie', ongetwijfeld dankzij het gel-zadel!

Eens terug in The Hideout (17.40 u), is het te laat om terug te rijden naar mijn guesthouse voor een douche (Cocktail Bar begint steevast om 18.30 u!!). In de plaats daarvan rij ik met een New Yorker (een mens, geen koekje uit de Aldi) naar de camping hier vlakbij achter sigaretten. 'In ruil' demonstreert hij hoe ik de kap van mijn Ford Mustang néér kan laten (en nóg belangrijker: wéér dicht kan krijgen)! In een temperatuur van 9° C en onder een schitterende zonsondergang rij ik met mijn cowboyhoed en zonnebril op voor het eerst 'TOPLESS' in de States! Het kan niet méér zoals in de films zijn.... AWESOME!!!

Zo, dat was het voor deze keer. Voor de laatste echt volledige dag hier, staat vandaag ook iets speciaals op het programma. Een dag durende 'wildlife ride' in de regio van Cody in een natuurgebied waar heel wat wild zit en.... nog kuddes wilde mustangs over de vlakten dwalen!!! Kijk er NU al naar uit (en jullie hopelijk ook).

Groetjes, BUBBLING BART

(mijn nieuwe bijnaam omdat ik zo graag tater en babbel met iedereen)'

HEAVEN IN 'THE HIDEOUT'...!

GOOD MORNING BELGIUM!

Jullie hebben er een tijdje op moeten wachten, maar hier is dan (éindelijk) het vervolg van mijn reisblog met mijn eerste wedervaren op de HideOut Guest Ranch in Shell, Wyoming (gelegen tussen Yellowstone Nat'l Park en de BigHorn Mountains).Om The Hideout en de omgeving hier te beschrijven, schieten woorden eigenlijk tekort. Ik zal toch een poging wagen (want anders blijven jullie op jullie nieuwshonger zitten).

Het is hier nu woensdagavond 23 u (donderdag 7 uur 's morgens bij jullie) en ik ben net terug van een supergezellig privé-etentje bij Peter en Marijn in hun eigen lodge aan Trapper Creek Road, hier zo'n 300 m van mijn guesthouse. (Ter info: de 'normale' gasten verblijven in eveneens mooi uitgeruste log cabins bij de Hideout Ranch zelf, hier zo'n 6 km vandaan, maar nog altijd op het terrein van de ranch zelf). Ja, de 'voortuintjes' zijn hier iets groter dan bij ons.

Peters en Marijns lodge is een prachtig gerestaureerd historisch (in Amerikaanse normen) jachtverblijf van begin 20ste eeuw waar ooit nog illustere jagers als president Theodore Roosevelt en schrijver Ernest Hemingway verbleven om te jagen op het (nog steeds) talrijk aanwezige wild hier. (Als ik 's morgens op mijn terras een koffietje drink (en sigaretje rook), komen de wilde herten grazen tot tegen de afsluiting.) Hun living is zowat de grootte van een gemiddelde parochiezaal in Vlaanderen met langs beide uiteinden een enorme open haard met daarboven een buffalo- en wapitihoofd. Aan de muren overal schilderijen over het leven in 'de Wild West'. Heerlijk om in zo'n omgeving en met vrienden een 'after dinner' koffie te nuttigen bij het knappend haardvuur... Op de pikdonkere wandeling terug zie ik voor de derde keer in mijn leven de melkweg én een vallende ster door het firmament klieven! Het kan hier precies niet op....

Voor de niet-FB-leden onder jullie:'mijn' guesthouse waar ik deze week in mijn eentje verblijf, ligt 300 m verderop eveneens net naast de heerlijk klaterende Trapper Creek. Ik voel me een beetje als David Crocket, zij het dan een heel luxueuze...Tot mijn eigenste beschikking: 3 slaapkamers (ik kies de knusse hoekkamer met 2 uitzichtvensters), 2 badkamers (ik kies die met was- en droogmachine), overdekte terras met uitzicht op Needle Rock, een living én volledig geïnstalleerde keuken. Niet dat ik die nodig heb, want elke morgen, middag en avond eet ik gezellig mee met de andere 25 gasten in de lodge van The Hideout zelf.

Ik kwam hier zondagmiddag om 14.30 u toe, na een rit van 450 km vanaf Sundance. Vanaf de Bighorn Mountains gaat het in dalende lijn langs een canyon met watervallen en miljarden jaren oude rotsformaties in de meest grillige typische westernvormen. Om een idee te geven van de bevolkingsdichtheid hier: Big Horn County (waar Shell ligt) is 8.125 km² groot (bijna zo groot als de provincies West-en Oost-Vlaanderen en Antwerpen samen) en telt... zo'n 12.000 inwoners!!Het dorpje Shell zelf telt 83 inwoners en ligt op 1300 m hoogte, omringd door beboste heuvels, terracottarode grillige rotsformaties en aan de horizon de Rockie Mountains (westelijk) en de besneeuwde toppen van de Bighorn Mountains (oostelijk). De HideOut Ranch zelf vormt daarin een 'minicommune' langs de groene (gras) en gele (bomen in herfsttooi) oevers van Trapper Creek. Ik kijk mijn ogen uit....

Eigenlijk werd ik al tegen de middag verwacht en het is dan ook een hartelijk weerzien met Peter en Marijn (die ik al ken van mijn studententijd), de uitbaters van de HideOut. Om 16.30 u krijgen ik en nog enkele gasten een Ranch Tour door 'headwrangler' Tom in een minibusje. Hij is van Arkansas afkomstig en spreekt in dat heerlijk zingend Engels van Zuidelijk-USA, met veel informatie en doorspekt met grapjes. Puur infotainment! Het duurt bijna een uur voor we rond zijn in de 'naaste' omgeving van de ranch. Het volledige terrein waar de HideOut het alleenrecht heeft om paard te rijden is een gebied ter grootte van West-Vlaanderen. Om 18.30 u (zoals elke dag) cocktail bar in de centraal gelegen The Lodge, waar de avonturen en nieuwtjes van de dag worden uitgewisseld tussen de 25 gasten die van overal in USA en Europa komen. Er zijn nog twee andere Belgen, een koppel uit Lier. Om 19.30 u wordt steevast dinner geserveerd, een sterrenrestaurant waardig. Om 23 u in bed want morgen krijg ik mijn 'paardendoop'.

Maandagmorgen sta ik om 6 u op, maak mij een koffie en ga op mijn terras zitten om te genieten van het weergaloze uitzicht dat zich voor mijn ogen uitstrekt: groengele golvende weiden met grazende hertjes, grijs-groene beboste heuvels en de helrode Needle Rock-rotsformatie die ligt te glinsteren in de opgaande zon. Zucht... ik heb al slechtere morgens geweten. Na het ontbijt volgt om 9 u de uitleg met 'do's en don'ts' en tips wat het paardrijden betreft, gevolgd door een eerste proefritje langs de oevers van Trapper Creek. Na de lunch (een superhamburger die die van Goonies in Gering, Nebraska minstens evenaart) klimmen we opnieuw in het zadel voor een 2,5 uur durende tocht omhoog door White Canyon. Van het zadel gesproken (en voor bezorgde lezers omtrent mijn zitvlak deze week): ik kreeg dankzij de attente Marijn de 'Caddilac' onder de zadels toegewezen, een volledig handgemaakt exemplaar met ingebouwd gelkussentje (kostprijs: 5.000 dollar). Je kan het huren voor 250$ per week (maar voor mij: 'niente' als fijne en fel gewaardeerde attentie).

De wranglers (paardenbegeleiders) nemen tijdens de tochten foto's en die worden tijdens de Cocktail Bar 's avonds op een scherm vertoond en uiteraard druk becommentarieerd. Deze avond niet in te laat in bed, want morgen wacht een 'cattle ride', waarbij wranglers en 'would be cowboys' die zich daartoe in staat achten(yes sir!) de bergen intrekken om koeien op te halen in de besneeuwde alpenweiden en ze naar lager gelegen graasgebieden te drijven. Allrightie!!

's Anderendaags (dinsdag dus) extra vroeg ontbijt om 7.30 u en om 8.30 u met drie monsterpickups en trailers met de paarden op weg naar een Shell-versie van Chimney Rock (dus niet die van Nebraska uit de Oregon Trail, zie eerder). Het is ijskoud (maar 2 graden) maar stralende zon, geen wolkje te bespeuren en absoluut windstil. Héérlijk gezond weer voor buitenactiviteiten! Om 9 u zit iedereen van ons 17-koppig team (14 toeristen en 3 wranglers, inclusief Marijn) goed en wel op zijn of haar paard en zijn we op weg voor 9,5 uur (!) onafgebroken (enkel kwartiertje pauze voor sandwich 's middags) in het zadel en gaat het over berg en dal, door bossen en beekjes, door zonnige canyons en over besneeuwde bergweiden!!! We klimmen tot 3000 m hoogte en geven onze paarden de sporen in de sneeuw op zoek naar koeien... In totaal verzamelen we zo'n 150 koeien, drijven die 3 uur lang naar waterpoelen zo'n 1.000 m lager en leggen in totaal 40 km te paard af. Van een uitgekomen jongensdroom gesproken! Ik weet nu al: wanneer ik sterf, blijft dit sowieso minstens een top 3-event in mijn leven.

De verhalen tijdens de Cocktail Bar en de commentaren bij de foto's zijn nu uiteraard nog straffer dan anders.In elk geval krijg ik uitvoerig complimenten voor mijn rijmanskunst voor iemand die nog maar 5 keer in zijn leven op een paard heeft gezeten. Blijkbaar heb ik ook een goede (rechte) houding op het paard want 's anderendaags voel ik helemaal NIETS van stijfheid of pijn in het achterwerk (al zal dat gel-zadel er ook wel voor iets tussenzitten).

Anyway, de verse zalm tijdens het dinner smaakt heerlijk na zo'n heroïsche dag .

Na uitvoerig te hebben nagepraat (ook over de aanstaande verkiezingen), reed ik naar mijn guesthouse waar bij aankomst mijn sleutel zoek blijkt. Terug naar (de inmiddels verlaten) The Lodge gereden en mij daar in de lekker warme ingerichte kelderverdieping geïnstalleerd op een 'king size' sofa met dekentje dat ik daar vond en als een blok in slaap gevallen en non-stop geslapen tot 7 u 's morgens! Net op tijd om de verse koffie van de eerste keukenhulp te proeven!

Na zo'n dag besluit ik het vandaag wat rustig aan te doen. Ik doe wat schrijfwerk voor Peter (een artikel over de politiek in Wyoming dat op de website van deredactie.be gaat verschijnen) en ga in de namiddag kijken naar Marijn die in een 'coral' (omheinde ovaal) haar paarden traint volgens de beginselen van Authentic Horsemanship. Alleen met lichaamstaal de paarden laten doen wat je wil, een soort 'Horse Whispering' dus. Indrukwekkend!

O ja! Ik heb hier inmiddels al een behoorlijke reputatie gekweekt! Ik blijk een 'natural born cowboy' te zijn of misschien één in een vorig leven? Deze morgen bij wijze van activiteit voor het eerst in mijn leven een geweer in mijn handen gehad voor 'trap shooting' (kleiduifschieten). Ik miste amper en voor de laatste 6 schoten werd de moeilijkheidsgraad opgeschroefd en vlogen de 'kleiduiven' alle onvoorspelbare richtingen uit. Alle 6 raak! Jim uit South Carolina, die vaak gaat jagen en kleiduifschieten, mist er drie en roept na afloop lachend: "I'm gonna sell all my guns"! In de namiddag gaat hij vliegvissen (iets wat ik ook nog wil proberen deze week) en ik mag niet mee van hem (om te plagen): stel je voor dat ik daar òòk de ene bergforel na de andere aan de haak sla!!??? LOL

Zo, jullie zijn weer hééééélemaal bij en ik ga slapen. Het is hier nu inmiddels 1 uur 's nachts en morgen is er weer een 'cattle ride' te doen. Al wordt het niet zo'n lange als eergisteren, want dat was blijkbaar de langste van het hele seizoen: 40 km!

Groetjes van 'Smoking Bart'

(mijn bijnaam hier omdat ik de enige ben die (in het openbaar) rook. In Amerika is roken 'not done', maar er zijn er heel wat die 's avonds in het donker in het geniep ook roken hoor, heb ik al gemerkt!

Hitting the highway in 'Big Sky Country'!

HOWDY!

Sorry, jullie hebben er even op moeten wachten, maar hierbij het vervolg van mijn reisblog. Ik ben inmiddels goed en wel geland en geïnstalleerd (en hoe!!) in the HideOut Ranch en heb al mijn eerste paardentrip achter de kiezen... of liever, onder het zitvlak. Maar daarover in een volgende blog méér. Nu hebben jullie eerst nog mijn 'monsterrit' naar Shell te goed: 450 km van Sundance, waar ik - na een selfie met 'The Sundance Kid' (de spitsbroeder van Butch Cassidy) genomen te hebben - om 9 u 's morgens vertrek. O ja, het 'herfstweer' was loos alarm, ondanks felle windstoten is het tegen 10 u alweer zonnig en 22°C.

Eerste stop is Devils' Tower, een curieus geologisch fenomeen van een 270 m hoge, verticaal uit de prairie opstijgende lavakolom die lijkt te bestaan uit een bundeling van loodrechte balken. Het zou gestolde lava zijn van een ondergrondse magmakamer die door de erosie van het omiggende landschap bloot is komen te liggen. Volgens de Indianen is het een versteende stam van een reuzenboom waarlangs zeven zusters naar de hemel klommen (en daar nu het sterrenstelsel 'Pleiaden' vormen) op de vlucht voor een achtervolgende beer die ze vruchteloos wilde achternaklimmen en zo met zijn klauwen de groeven in de stam trok. In 1906 maakte president Theodore Roosevelt er het eerste Nationaal Monument van Amerika van.

En nu wat kilometers malen onder begeleiding van wat stevige (country)rockmuziek genre 'Sweet Home Alabama'... Na 100 km golvend prairielandschap Gillette bereikt. Vanaf nu zie je aan de horizon de besneeuwde toppen van de Bighorn Mountains liggen. Even voor Buffalo (en reeds 200 km gereden) hou ik even halt aan de oevers van de in Far West-fanatenmiddens bekende en beruchte Powder River die in de lente bruin kleurt door de modder van de smeltende sneeuw van de Bighorns. Pioniers zeiden: "The river with the water too thin to plow, too thick to drink".

De namen van de exits zetten je sowieso aan het dromen met namen als 'Dead Horse Creek', 'Crazy Woman' en 'Prairie Dog Creek'.

Vanaf Sheridan (na 300 km) gaat het loodrecht naar omhoog over de Bighorn Mountains en kom je binnen enkele kilometers in een totaal ander landschap terecht: kronkelende highways met haarspeldbochten door gemengd naald- en (gekleurd) loofbos doorspekt met miljarden jaar oude rotsmassieven die schuin uit de grond lijken te komen (omhooggedrukt door de stuwende kracht van de aardplaten). De streek is naar verluidt ook een 'Mekka' voor geologen. Achter iedere bocht ontvouwt zich een nieuw landschap of panorama. Gelukkig zijn er regelmatig parkings voorzien met spektaculaire vergezichten: achter je rug klimmen de Bighorn Mountains steeds hoger tot boven de boom- en sneeuwgrens, voor jou strekt ziich de eindeloze prairievlakte uit tot voorbij de horzion. Omdat je er zo ver kan kijken, noemen ze dit: "Big Sky Country".

En o ja, jullie kennen ongetwijfeld de verkeersborden in de Ardennen die waarschuwen voor overstekend wild. Ooit al effectief een hert of everzwijn gezien? Hier word ik gewaarschuwd voor mogelijks overstekend wild gedurende de volgende 3 mijl en rent er 1 mijl verder effectief een hele kudde herten de baan over...

Boven op de pas ligt er sneeuw naast de weg en is het nog 4°C (maar nog steeds stralende zon)! Er volgt een snelle daling met kaarsrechte wegen en plots kom je weer in een totaal ander landschap terecht die me doet denken aan het typische Apache-gebied in Arizona: van die donkerrode (wegens het hoog ijzergehalte) rotsmassieven in de meest grillige vormen, met kloven en snel stromende bergriviertjes die canyons vormen. Het mag dan al een lange rit zijn, afwisseling genoeg!! Eens beneden in de vallei is het alweer 18°C.

Van een lange rit gesproken: even een compliment voor het Amerikaanse wegennet: ik heb er nu hier al 1700 km opzitten en nog geen énkele slechte baan gezien: zowel de Interstates, als de andere highways en zelfs gewone tweevaksbanen liggen er steevast als een biljartlaken bij en rijden als op een tapijt. En als je denkt: dit is de perfectie, doemt er wel weer een wegenwerf op om er nog een extra strook nieuwe asfalt over te gieten. En proper!!! In die 1700 km nog geen enkel blikje, papier of ander zwerfvuil gezien! De boetes zijn dan ook niet mals (en om de haverklap herinnert een verkeersbord je eraan): wie ook maar iets uit de auto gooit, riskeert een boete van 750 $ (soms staat er zelfs naast: "or jail")!

Net voor Shell hou ik nog even snel halt bij een beruchte 'Battlefield'-locatie waar ooit een cavalerieregiment onder leiding van een zekere luitenant Connor (een kersvers afgestudeerde Westpoint-officier die zich wilde bewijzen) een volledig Indianendorp uitmoordde, inclusief vrouwen en kinderen. Moeilijk voor te stellen, want het is een zeer idyllisch gelegen plaats met prachtig gekleurde bomen bij een bocht van een rivier en omringd door bergen aan de horizon...

Eén en ander maakt dat ik pas om 14.30 u door de gates het gebied van The Hideout Ranch oprij. Zowel bij het rijden door de omiggende streek als op het gebied van de ranch zelf, kom ik ogen tekort om het landschap in mij op te nemen... Ik voel me als Alice in Wonderland! Hoe het er uitziet en daar aan toe gaat en het verslag van mijn paardenavonturen zal echter voor een volgende post zijn. Het is hier nu 22.30 u en morgen om 8.30 u stipt moet (MAG!) ik mee met de wranglers om te paard een paar honderd koeien vanuit de bergen naar de lager gelegen graasweiden te loodsen. Praktisch komt het erop neer dat ik morgen 8 uur in het zadel ga doorbrengen! COWBOY TIME!!

PS: De dag erna vrees ik dat ik 0 uur in het zadel zal doorbrengen en ik mij waarschijnlijk zal (moeten) uitleven in vliegvissen in de bergrivier of kleiduifschieten (wat je hier ook kan doen)... Niet erg hoor!

TUSSENDOORTJE...

HOWDY,,

het is nu 7.30 u 's morgens in Sundance en ik zit hier op het puntje van mijn stoel de laatste 20 km van het WK Wielrennen te volgen via de Sporza livestream.

Dit waren de laatste berichten die op het scherm verschenen:

- Nog 3 km Het spelletje poker is begonnen. Terpstra maakt een schijnbeweging, nu gaat Leezer zijn kans. De Nederlander pakt op slag 50 meter.

Toch géén Hollander?!

- Laatste km Zes seconden bedraagt het gat tussen Leezer en de groep van Boonen en Van Avermaet. Nu rept Roelandts zich als de bliksem naar voren. Kan hij het de kloof nog dichten?

Komaan! Doe het voor Tom of Greg!!!!

- Sagan doet het weer !!

Well, I'll be damned....!

Bon, nu moet ik mij snel klaarmaken om te vertrekken. Ik wil nog Devils' Tower zien, een bijna 400 m hoge lavamonoliet, het inwendige overblijfsel van een prehistorische vulkaan. Filmliefhebbers kennen het ongetwijfeld ook als de locatie voor de slotscène van de legendarische SF-film van Steven Spielberg uit 1977: "Close Encounters of the Third Kind".

Voor de rest heb ik een 400 km lange autorit voor de boeg naar Shell via Gillette, Buffalo en Sheridan. Nu we het toch over het autorijden/verkeer hebben hier in Amerika, enkele bemerkingen:

- zelfs als het rood is, mag je doorrijden als je naar rechts wil afslaan (was wennen in het begin),

- bestuurders zijn hier superhoffelijk: ze stoppen van zodra je als voetganger aanstalten maakt om de baan over te steken en blijven netjes wachten tot je helemaal aan de overkant bent,

- op een kruispunt zonder voorrang stopt iedereen en degene die eerst aankwam, mag eerst verderrijden,

- aan een stopteken wordt sowieso gestopt, ook al bevind je je in het midden van niets en zie je in geen velden of wegen ook maar één voertuig naderen....

Zo, dat was het voor dit tussendoortje. O ja, was nog vergeten te vertellen dat ik gisterenmorgen een gesprek had met het kamermeisje in Motel Super 8 van Custer, of liever: een 'kamervrouwtje' die uit Guatemala afkomstig was. Ik haalde mijn beste Spaans boven en ze was blij dat ze eens haar taal kon gebruiken, want ze sprak geen woord Engels. Ze werkt nu al 6 maand in USA , terwijl al de rest van haar familie nog thuis is in Guatemala. Normaal doe ik dat niet, maar deze keer heb ik toch een fooi gegeven en afscheid genomen met de woorden: "Vaya con Dios"!

PS: de herfst is hier nu echt ingetreden me dunkt: als ik buitenkijk, zwaar bewolkt en hevige rukwinden. Dat wordt opletten langs de baan!

A BEAUTIFUL day in the BLACK HILLS!

HOWDY,

het is nu 23 u (7 u 's morgens bij jullie in België) en ik heb net een nieuwe ervaring meegemaakt: een bar/restaurant helpen 'sluiten' in Sundance, Wyoming (hometown van de legendarische 'The Sundance Kid'). Ben een lekkere steak gaan eten in de 'Longhorn' en aan de praat geraakt met de dienster ...euh... van dienst. Een 19-jarig meisje met liberale gedachten (fan van Bernie Sanders!) die het dus niet makkelijk heeft om op te groeien in het overwegend conservatieve Wyoming. Ze werkt in het weekend om haar studielening af te betalen. Inschrijving in de universiteit van Laramie (niet eens een prestigieuze zoals de Ivy League-uniefs als Harvard of Yale) kost 20.000 $!

Wie durft in België nog te klagen?!

Anyway, deze morgen meteen stralende zon, al werd het - door de hoogte in de Black HIlls - niet warmer dan 19°C. Tegen dat ik gedouchet, ontbeten en mijn reisblog geschreven heb, is het al 12 u 's middags vooraleer ik naar mijn eerste bestemming kan vertrekken: het 'Crazy Horse Memorial'. In 1948 startte de van Poolse afkomst Ziolkowski (op vraag van de Indiaanse Lakota Chief 'Standing Bear') met het beeldhouwen van 'Crazy Horse', een trots Indiaans stamhoofd dat nooit enig verdrag heeft willen ondertekenen, in de rotsen van de Black Hills. "Van alles wat de blanken ons beloofden, is het enige wat waar was dat ze ons land zouden afnemen", is één van zijn uitspraken. "Mijn land is waar ik begraven lig", een andere.

Eens afgewerkt, moet het het grootste beeldhouwwerk ter wereld worden: 200 m lang en 170 m hoog. Toen ik hier 29 jaar geleden was, was er al vaag iets te zien. Maar nu is zijn gezicht al volledig afgewerkt en zijn ze aan zijn hand bezig. Op de rotsen staat geschilderd waar ooit het paardenhoofd moet komen. Om een idee van de grootte te geven: in het hoofd van Crazy Horse alléén passen de vier presidentiële hoofden van Mount Rushmore. Toen Ziolkowski in 1982 stierf, namen zijn weduwe en 10 kinderen (5 zoons en 5 dochters!) zijn werk over. Men weigert steevast overheidshulp (omdat Amerika de indianen slecht heeft behandeld), de volledige financiering komt van toegangsgelden en sponsoring. En ... ik mocht de jongste dochter en huidig marketing manager Monique, ontmoeten om mijn 'Call of the Rockies'-poster te overhandigen. In ruil kreeg ik drie tijdschriften met de vorderingen van de laatste twee jaren.

Daarna ging het naar het bekendere Mount Rushmore Memorial, waar de vier presidenten Georges Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln eveneens in de rotsen vereeuwigd zijn. In Europa vooral bekend geworden van de film 'North by northwest' van Hitchkock. Tussen 1927 en 1941 (dit jaar dus 75-jarig bestaan) werkten 400 beeldhouwers onder leiding van 'ontwerper' Borglum aan dit monumentale werk. Jaarlijks komen 3 miljoen toeristen dit 'nationaal schrijn van de Amerikaanse democratie' bezoeken. Ik stopte eerst een tweetal km vooraf om de 'achterkant' eens te zien via een wandeling door het bos. Op den duur werd het te lastig en vreesde ik dat ik plots 'op de hoofden' zou terechtkomen, in het aangezicht van honderden toeristen met het fototoestel in aanslag! LOL Dus maar braaf weer afgedaald en naar de 'officiële' parking gereden en het (alweer) zeer interessante museum over de betekenis en de totstandkoming van Mount Rushmore bezocht.

Het is inmiddels al 16.30 u en ik wil sowieso eens langs 'Lead' en 'Deadwood' rijden, twee 'zusterstadjes' in de Black Hills die vanaf 1874 beroemd en berucht werden door een 'gold rush', nadat generaal Custer (ja, die waarnaar het stadje waar ik gisteren sliep genoemd is) er op een expeditie goud vond. Meteen overspoelden van heinde en verre komende gelukszoekers deze regio. Zo is ook de postkoets 'Cheyenne-Deadwood' legendarisch (gelieve te googelen). Hoe vlak en boomloos de rit gisteren was, hoe heuvelachtig en bosrijk is die van vandaag: slingerende en op-en-neergaande banen door eeuwige bossen (gemengd naaldwoud en knalgeel kleurend loofwoud), afgewisseld met fantastisch gelegen meren.... Men waant zich in Scandinaviê. De over-de-weg-lopende fauna van vandaag beperkt zich evenwel tot een rij patrijzen...

Anyway, de mijnwerkersstadjes dus. LEAD heeft nog min of meer zijn 'waardigheid' behouden met een mijnwerkersmuseum en vooral een IMMENS GAT in de grond, te midden van het centrum, waar ooit goud werdopgedolven. DEADWOOD daarentegen is een echte 'tourist trap', met een speicaal statuut waar onder meer gokken is toegelaten. Het resultaat: een 'historic district' met een aaneenschakeling van bars/casino's die zo authentiek mogelijk willen zijn. De gevels en uitgangsborden leveren wel mooie plaatjes op. Bovendien is er toevallig dit weekend aan speciale happening die het mogelijk maakt om met bier op straat te 'paraderen' (wat Amerikanen echt uitzonderlijk vinden). Dat het er hier in de 'hoogdagen' wild aan toeging, bewijst het feit dat zowel 'Wild Bill Hickock' als 'Calamity Jane' in Deadwood werden vermoord... (en er nog steeds begraven liggen).

Het is inmiddels 19 u geworden en al pikkedonker en ik wil toch nog een eindje vorderen richting Shell, waar ik morgenmiddag in de Hideout Guest Ranch wordt verwacht. Het landschap is inmiddels weer vlakker geworden en de eindeloos rechte highways worden verlicht door de volle maan (en mijn koplampen). Toch wil ik per sé 'Devils Tower' bezoeken, een bijna 400 meter hoge monoliet (restant van een afgesleten vulkaanmond), omdat ik die 29 jaar geleden ook gemist heb. Ik hou dus halt in het vlakbij gelegen SUNDANCE (ja, die van Butch Cassidy & the Sundance Kid) en boek omstreeks 20.30 u in bij het 'Arrowhead Budget Motel'. Daarna op zoek om iets te eten, met het bekende gevolg (zie begin van deze post). Omdat ik morgen vroeg wil vertrekken om zeker op tijd te zijn, schreef ik nu dus al de post van vandaag. Ik ga nu slapen en voor jullie: Have a nice sunday, ...I know I will! (wordt vervolgd)

Little house(s) on the BIG prairie...

HOWDY,

het is inmiddels zaterdagmorgen geworden en ik bevind mij in Super Motel 8 in de Black Hills van South Dakota in het stadje CUSTER, genoemd naar de legendarische generaal die een smadelijke nederlaag leed bij de 'Batlle of the Little BigHorn' in Zuid-Montana (wat ik volgende week hoop te bezoeken).

Gisterenmorgen was het bij het ontwaken een beetje bewolkt en 18°C, maar weeral eens geen paniek: twee uren later alweer volop zon en 28°C. Na een heerlijk ontbijt in een lokale 'snack bar' (de uitbaatster verblijd met.... - jullie raden het al - ... mijn poster LOL) naar de Oregon Trail Ruts, waarIn de zandstenen rotsten tot 1m diepe sporen gesleten zijn door de ontelbare pionierskarren die hier midden 19de eeuw passeerden. In downtown Guernsey word ik even opgehouden door een bonte optocht van tieners en zo'n typisch gele schoolbus, helemaal versierd en uitgerust met luidsprekers. Blijkt het om de 'Homecoming Parade' te gaan die de laatste thuismatch van het 'VIKINGS'-footballteam van de plaatselijke High School voorafgaat.

Eens aangekomen bij de Oregon Trail ruts stap ik uit mijn auto en ... komt er parmantig een reehert uit het bos gestapt die zo vriendelijk is om even voor mijn camera te poseren, alvorens het op een rennen te zetten.

Tijdens het lezen van de uitlegborden komt er echter plots een vervaarlijker beest op mij afgerend, dat er verdacht veel als een pitbull terriër uitziet! Gelukkig hoor ik achter de bocht van het wandelpad een vent roepen: "Goddamn you little bastard, get your ass back over here!" Pfff... het baasje en zijn vrouw zijn gelukkig veel vriendelijker en er ontstaat een leuk gesprek. Zoals de indianen vroeger wisselen we geschenken uit.... Zij krijgen mijn (ik durf het bijna niet meer te zeggen) poster en ik krijg een bewerkte Wyoming-steen gevat in ijzerdraad dat er een beetje uitziet als een pijlpunt.

Op de middag keer ik naar het motel terug om gebruik te maken van de wifi en er buiten in het zonnetje mijn reisblogverhaal van de 'Oregon Trail' uit te tikken. Daarna naar het eveneens vlakbij gelegen 'Register Cliff'. Zoals gisteren reeds gezegd: een zandstenen rotsformatie waar de pioniers bij het passeren hun naam in kerfden. Het doet me wel iets om daar tientallen namen te zien van mensen die misschien nooit het einde van de trail haalden. Gemiddeld stierven er om de mijl vier mensen.... Als je de films mag geloven, meestal door aanvallen van Indianen. Maar eigenlijk vooral door tyfus, cholera en uitputting!

Even na 14 u zet ik dan (eindelijk) mijn weg door het 'Wilde Westen' verder naar het Noorden richting Zuid-Dakota via de hoogvlakte vanOost-Wyoming

. Mijn autorit is 'awesome' door één van de meest onwezenlijke landschappen dat ik ooit zag... Stel je voor (als dat al mogelijk is, zonder het zelf gezien te hebben): 200 km aan één stuk hoogvlakte (+/- 1500 m hoog), zo ver het oog kan zien lichtglooiende boomloze (!) prairie met gelig gras en hier en daar zandstenen getuigenheuvels. Met enkel om de zoveel tijd een toegangspoort naar een ergens achter de horizon gelegen ranch en duizenden gitzwarte koeien als schoonheidsvlekjes verspreid tot aan de einder... Na 90 km één stadje: 'LUSK' (5000 voet/1500 m hoog gelegen in het midden van niets) en na nog eens 80 km, één kruispunt: 'Mule Creek Junction'. Ja, de toponiemen werken hier altijd op de fantasie!Omstreeks 16 u in Lusk even gestopt om wat proviand in te slaan in de lokale Okay (Deckers' Food Center) en op de parking aan de praat geraakt met een vrouw op een .... fiets (de éérste die ik zie tot nog toe)! Blijkt dat ze onlangs in ... GENT was! En die kom ik hiér in Lusk 'of all places', tegen??!!! It's a small world after all!!!

Na 200 km doorheen het 'absolute niets' (maar op geen enkel moment vervelend: je blijft je ogen uitkijken terwijl je oren verwend worden door de autoradio met typische Amerikaanse FM- en Country-rock, ideale muziek 'to hit the highway'!) daal je plots enkele honderden meters en voorbij Newcastle (Wyoming) beland je plots in de heuvelachtige bossen, de voorbode van de Black Hills even verderop in Zuid-Dakota. Bij valavond mag ik opnieuw een schitterende zonsondergang meemaken (foto verscheen al op FB) en hou ik even halt bij 's werelds enige 'hand made' oliebron. In de jaren '60 stootte een lokale bewoner met behulp van een schop en wat dynamiet op een oliebron zonder gevaarlijke aardgas. Nog steeds gulpt de olie er gezapig naar boven a rato van een productie van 1,5 barrel per dag.

Eens in Zuid-Dakota is het meteen een totaal ander soort weg als de laatste paar uur: een krinkelende bergweg door donkere bossen zonder straatverlichting. Je rijdt er automatisch trager en gelukkig maar!!! Net vòòr ik Custer binnenrijd, moet ik vol in de rem voor een hert (compleet met gewei) dat op 20 m zomaar te midden van de pikkedonkere weg staat! Gelukkig schrikt het even hard als ik en gaat er in een flits vandoor, de bossen in! Hier in die enkele dagen al méér wild gezien dan de afgelopen 20 jaar in België!!!

Zo, jullie zijn nu weer helemaal bij. Ik ga dadelijk een douchke pakken en ga dan naar 'Crazy Horse Monument', een 150 m hoge sculptuur van de indianenchief Crazy Horse op paard in de rotsen uitgehouwen met dynamiet en 'Mount Rushmore', het bekende Nationaal Memorial met de metershoge hoofden van de vier belangrijke presidenten (George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln) dat in 2016 sinds 75 jaar compleet is afgewerkt en jaarlijks door zo'n 3 miljoen toeristen wordt bezocht. (wordt vervolgd)

ALONG THE OREGON TRAIL....

Howdy Pardners!

Eerst een technische mededeling en mijn excuses: ik krijg te horen dat sommigen tot 4X toe dezelfde herinneringsmail krijgen en anderen niets ontvangen. Ik weet niet hoe dat komt.

Ik 'verliet' jullie twee dagen geleden in Sidney, Nebraska en neem nu weer de draad op. Ik zit nu in Guernsey, Wyoming en ben een beetje achter op het schema. Er is immers zòveel te zien en ik heb talrijke boeiende gesprekken met 'local people'... Straks zal ik de Mustang (spreekwoordelijk) eens op zijn staart trappen en wat kilometers afmalen richting de Black Hills van South Dakota. Daar is onder meer Mount Rushmoure te zien, je weet wel: de hoofden van de vier belangrijkste presidenten in de rotsen. Filmkenners weten wat ik bedoel door de eindscène van "North by NorthWest" van Hitchcock. Maar nu eerst de blog aanvullen.

Ik zal meteen de laatste twee dagen behandelen, want beide stonden in het teken van de legendarische 'Oregon Trail', de méér dan 3.000 km lange route tussen Independance aan de oevers van de Missouri naar de Westkust. Een route door eindeloze vlakten en over berg (Rockie Mountains) en dal waarlangs zo'n 500.000 pioniers tussen 1840 en 1869 met hun hele 'hebben en houden' met paard/os en kar hun geluk in de 'Far West' gingen zoeken: groene akkers in Oregon, (vermeend) goud in Californië of in het geval van de Mormonen: godsdienstvrijheid in Utah.

Toen ik woensdagmorgen 12 oktober opstond (in Sidney) was het mistig. Géén nood: twee uur later was het stralende zon en tegen de middag al 26°C. Na 80 km (géén miles, ik heb het dashboard ingesteld op metric system) bereikte ik de Courthouse & Jail Rock. Deze rotsformaties waren de eerste voorbodes voor de pioniers dat de eindeloze prairievlaktes eindelijk (na 6-8 weken) achter hun lagen. Hier hadden ze een derde van de reis afgelegd, maar het moeilijkste moest nog komen: de Rockie Mountains! Toen ik uitstapte om een foto te nemen, sprong op 5 meter van mijn voeten een coyote (soort vos op hoge poten) uit het struikgewas en stoof weg tussen het hoge gras. Maar ik kon hem nog net 'schieten' met mijn fotocamera!

Weer 80 km verder bereikte ik de legendarische 'Chimney Rock' (een 150 m hoge rots in de vorm van een schoorsteen) die loodrecht uit de vlakte oprijst. De pioniers konden die al drie dagen vooraf aan de einder zien vooraleer ze hem bereikten. Het visitor centre bezocht met een (weeral) interessante tentoonstelling en filmvoorstelling over de Oregon Trail. Buiten waarschuwen minstens 10 bordjes voor de aanwezigheid van ratelslangen! (Het is eens wat anders dan: "Opgelet voor de hond"...)

Nog eens 80 km verder (inmiddels vandaag dus ruim 220 km gereden) bereikte ik bij valavond het National Monument van Scotts' Bluff (een fantastische verzameling rotsformaties waar de pioniers doormoesten en als het ware een 'gateway' (grote poort) vormden naar het uiteindelijke Westen! De plaats is genoemd naar een zekere pelsjager Scott die hier vlakbij in de jaren 1820 na een aanval door Indianen gewond werd achtergelaten door zijn 'vrienden'. Een jaar later vonden ze zijn skelet aan de voet van de rotsen terug...

Waarschijnlijk uit eerlijke schaamte hebben ze het daar dan maar "Scott's Bluff" genoemd. Het is al 17 u gepasseerd en omdat het Visitor Center inmiddels gesloten is, besluit ik in het vlakbij gelegen 'Gering' (waar ik daarnet doorgereden was) een lokale bar te bezoeken. Het werd de 'Goonies', zo'n bar die je vaak ziet in Amerikaanse films met biljarttafels, dansvloer en houten bar waar je ook kan eten. Ik ging voor de 'handmade' hamburger met frieten die vorig jaar de prijs gewonnen had van 'Best Burger of Nebraska'! En ik moet zeggen: "It was fingerlicking good!"

Naast mij zat een koppel van middelbare leeftijd en we raakten aan de klap over vanalles en nog wat: het leven in Nebraska, in België, Trump en Clinton natuurlijk ("I hope he beats the bitch...")

en wisselden sigaretten uit,... Kortom, een heel gezellige avond beleefd. Ook de eigenaar/chefkok kwam eens naar de 'vreemde bezoeker' kijken en iedereen kreeg van mij de 'Call of the Rockies'-poster. In ruil kreeg ik een onvervalste Staff-t-shirt van 'Goonies'! Het was al omstreeks 21.30 u vooraleer ik mijn 'Super 8'-motel in het stadje Scottsbluff bereikte. Van 22 tot 23 u schreef ik dan nog mijn reisblog (At you service!)

Donderdagmorgen 13 oktober om 7 uur wakker. Het is mistig en het moet flink gevroren hebben, te zien aan de ruiten van mijn auto. Opnieuw géén paniek: twee uur later stralende zon en tegen de middag 28°C!

Naast een superlekker ontbijt met alles erop en eraan (inclusief versgebakken wafels) heb ik de rest van de voormiddag nagenoeg 'verloren' op zoek naar een adapter om mijn computer en fototoestel op te laden. Heb zeker (een tijd zelfs met een medewerker) anderhalf uur gezocht in Menard's, een elektrowinkel ter grootte van Ikea. Niets gevonden... Eén km verder vond ik het direct bij kantoorketen Staples...O ja, heb ook nog even psycholoog gespeeld voor de uitbaatster van het motel wiens autistische zoon van 26 jaar een Indiaanse vrouw had zwanger gemaakt...Ik troostte haar met woorden en... mijn inmiddels 'berucht' aan het worden poster.

In Scottsbluff zelf liep ik over de middag nog eens een kerk binnen van 'The first Prebysterian Church' en kreeg onmiddellijk een enthousiaste rondleiding van de vrouwelijke 'minister'. Ook het 'West Nebraska Center of Arts' kon zich verheugen over mijn bezoek

en daar wisselde ik in een leuk gesprek van gedachten met de vrouwelijk curator (die al lang blij was dat er iemand over de vloer kwam).

Uiteindelijk om 14 u dan toch het NM Scott's Bluff bereikt en ruim twee uur bezocht. Opnieuw museum, filmvoorstelling en je kan met de auto tot op de top rijden waar langs alle kanten de prairies en vlaktes zich voor je uitstrekken tot aan de horizon. Bij helder weer (wat het was) kan je er 150 km ver kijken!

Om 17 uur Torrington (eindelijk weer Wyoming) bereikt nadat ik onderweg mijn eerste 'moord' heb gepleegd: een prairiemarmot die vlak voor mij de baan overspurtte. Ik had echt geen zin om aan 90 km/u in slip te gaan. Ik hoorde een geluid onder mij dat nog het best als 'homp' te omschrijven valt en in mijn achteruitkijkspiegel zag ik inderdaad een 'pretty flat' prairiemarmot... Sorry, kon er echt niets aan doen hoor!

Verder langs de North Platte River, dezelfde rivier die ook de pioniers volgden. De 'gewone' liepen langs de zuidelijke oever, de Mormonen langs de noordelijke oever (om niet in contact met de 'ongelovigen' te komen)!

Uiteindelijk om 18 u bij valavond het beroemde Fort Laramie bereikt! Dit was de allereerste permanente blanke nederzetting (opgericht in 1834), te midden van de heuvelachtige prairies ter bescherming en bevoorrrading van de pioniers. Ik ben er helemaal alleen, geniet zeker een halfuur van de absolute stilte en de ondergaande zon en slorp de weidse omgeving volledig in me op. Met een beetje fantasie kan je vermoeden dat er achter iedere heuveltop een paar Cherokee of Cheyenne indianen met paard zullen opdoemen... A sacred moment, te vergelijken met het gelijksoortige moment dat ik 29 jaar geleden in Monument Valley (nabij de grens van Arizona en Utah) mocht beleven.

O ja, ik sta te mijmeren naast het 'The Ride of the Eternity'-monument ter ere van een Amerikaanse soldaat en zijn paard die op een kerstavond (23-24 dec) halfweg de jaren 1800 vanaf het door Indianen omsingelde Fort Kearny ontsnapte en in één stuk door hulp kwam zoeken bij Fort Laramie! Hij en zijn paard legden de 400 km non-stop af in 35 uur in een ijzige winterstorm. Een uur na aankomst viel het paard dood door uitputting... Wat een verhaal!

Ik rij door tot in Guernsey en boek in bij het Sagebrush motel. Morgen bezoek ik hier (vooraleer richting noorden te rijden) de 'Oregon Trail ruts', (zandsteenrotsen met tot één meter diepe sporen, uitgesleten door de tienduizenden huifkarren die hier ruim 150 jaar geleden onafgebroken passeerden) en 'Register Cliff' (een rots waar de passerende pioniers zichzelf vereeuwigden door hun naam erin te kerven). Benieuwd of ik er een 'HUYGHE vind'.... (wordt vervolgd).

PS: Aarzel niet een berichtje na te laten onderaan het artikel. Is altijd leuk!!