HOWDY,

het is inmiddels zaterdagmorgen geworden en ik bevind mij in Super Motel 8 in de Black Hills van South Dakota in het stadje CUSTER, genoemd naar de legendarische generaal die een smadelijke nederlaag leed bij de 'Batlle of the Little BigHorn' in Zuid-Montana (wat ik volgende week hoop te bezoeken).

Gisterenmorgen was het bij het ontwaken een beetje bewolkt en 18°C, maar weeral eens geen paniek: twee uren later alweer volop zon en 28°C. Na een heerlijk ontbijt in een lokale 'snack bar' (de uitbaatster verblijd met.... - jullie raden het al - ... mijn poster LOL) naar de Oregon Trail Ruts, waarIn de zandstenen rotsten tot 1m diepe sporen gesleten zijn door de ontelbare pionierskarren die hier midden 19de eeuw passeerden. In downtown Guernsey word ik even opgehouden door een bonte optocht van tieners en zo'n typisch gele schoolbus, helemaal versierd en uitgerust met luidsprekers. Blijkt het om de 'Homecoming Parade' te gaan die de laatste thuismatch van het 'VIKINGS'-footballteam van de plaatselijke High School voorafgaat.

Eens aangekomen bij de Oregon Trail ruts stap ik uit mijn auto en ... komt er parmantig een reehert uit het bos gestapt die zo vriendelijk is om even voor mijn camera te poseren, alvorens het op een rennen te zetten.

Tijdens het lezen van de uitlegborden komt er echter plots een vervaarlijker beest op mij afgerend, dat er verdacht veel als een pitbull terriër uitziet! Gelukkig hoor ik achter de bocht van het wandelpad een vent roepen: "Goddamn you little bastard, get your ass back over here!" Pfff... het baasje en zijn vrouw zijn gelukkig veel vriendelijker en er ontstaat een leuk gesprek. Zoals de indianen vroeger wisselen we geschenken uit.... Zij krijgen mijn (ik durf het bijna niet meer te zeggen) poster en ik krijg een bewerkte Wyoming-steen gevat in ijzerdraad dat er een beetje uitziet als een pijlpunt.

Op de middag keer ik naar het motel terug om gebruik te maken van de wifi en er buiten in het zonnetje mijn reisblogverhaal van de 'Oregon Trail' uit te tikken. Daarna naar het eveneens vlakbij gelegen 'Register Cliff'. Zoals gisteren reeds gezegd: een zandstenen rotsformatie waar de pioniers bij het passeren hun naam in kerfden. Het doet me wel iets om daar tientallen namen te zien van mensen die misschien nooit het einde van de trail haalden. Gemiddeld stierven er om de mijl vier mensen.... Als je de films mag geloven, meestal door aanvallen van Indianen. Maar eigenlijk vooral door tyfus, cholera en uitputting!

Even na 14 u zet ik dan (eindelijk) mijn weg door het 'Wilde Westen' verder naar het Noorden richting Zuid-Dakota via de hoogvlakte vanOost-Wyoming

. Mijn autorit is 'awesome' door één van de meest onwezenlijke landschappen dat ik ooit zag... Stel je voor (als dat al mogelijk is, zonder het zelf gezien te hebben): 200 km aan één stuk hoogvlakte (+/- 1500 m hoog), zo ver het oog kan zien lichtglooiende boomloze (!) prairie met gelig gras en hier en daar zandstenen getuigenheuvels. Met enkel om de zoveel tijd een toegangspoort naar een ergens achter de horizon gelegen ranch en duizenden gitzwarte koeien als schoonheidsvlekjes verspreid tot aan de einder... Na 90 km één stadje: 'LUSK' (5000 voet/1500 m hoog gelegen in het midden van niets) en na nog eens 80 km, één kruispunt: 'Mule Creek Junction'. Ja, de toponiemen werken hier altijd op de fantasie!Omstreeks 16 u in Lusk even gestopt om wat proviand in te slaan in de lokale Okay (Deckers' Food Center) en op de parking aan de praat geraakt met een vrouw op een .... fiets (de éérste die ik zie tot nog toe)! Blijkt dat ze onlangs in ... GENT was! En die kom ik hiér in Lusk 'of all places', tegen??!!! It's a small world after all!!!

Na 200 km doorheen het 'absolute niets' (maar op geen enkel moment vervelend: je blijft je ogen uitkijken terwijl je oren verwend worden door de autoradio met typische Amerikaanse FM- en Country-rock, ideale muziek 'to hit the highway'!) daal je plots enkele honderden meters en voorbij Newcastle (Wyoming) beland je plots in de heuvelachtige bossen, de voorbode van de Black Hills even verderop in Zuid-Dakota. Bij valavond mag ik opnieuw een schitterende zonsondergang meemaken (foto verscheen al op FB) en hou ik even halt bij 's werelds enige 'hand made' oliebron. In de jaren '60 stootte een lokale bewoner met behulp van een schop en wat dynamiet op een oliebron zonder gevaarlijke aardgas. Nog steeds gulpt de olie er gezapig naar boven a rato van een productie van 1,5 barrel per dag.

Eens in Zuid-Dakota is het meteen een totaal ander soort weg als de laatste paar uur: een krinkelende bergweg door donkere bossen zonder straatverlichting. Je rijdt er automatisch trager en gelukkig maar!!! Net vòòr ik Custer binnenrijd, moet ik vol in de rem voor een hert (compleet met gewei) dat op 20 m zomaar te midden van de pikkedonkere weg staat! Gelukkig schrikt het even hard als ik en gaat er in een flits vandoor, de bossen in! Hier in die enkele dagen al méér wild gezien dan de afgelopen 20 jaar in België!!!

Zo, jullie zijn nu weer helemaal bij. Ik ga dadelijk een douchke pakken en ga dan naar 'Crazy Horse Monument', een 150 m hoge sculptuur van de indianenchief Crazy Horse op paard in de rotsen uitgehouwen met dynamiet en 'Mount Rushmore', het bekende Nationaal Memorial met de metershoge hoofden van de vier belangrijke presidenten (George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln) dat in 2016 sinds 75 jaar compleet is afgewerkt en jaarlijks door zo'n 3 miljoen toeristen wordt bezocht. (wordt vervolgd)