HOWDY!

Het is hier zondag, iets voor middernacht, en ik zit hier +/- onbedoeld in het Best Western Motel van Laurel, Montana. Ik besef plots dat ik behoorlijk achter ben op schema, maar er is dan ook zoveel te zien onderweg... Zal nog een race worden richting Denver! En mij hoor je geen kwaad woord meer vertellen over een katholieke priester, zeker geen Amerikaanse. Maar dat komt op het einde van dit verhaal. Eerst naar 'The Battle of the Little Bighorn'.

Het is 8 uur als ik wakker word in het Western Motel van Hardin, Crow Indian Reservation, Montana. Toch slaag ik er niet in om eens vroeg te vertrekken. Tegen dat ik de blog geschreven heb, gedoucht en opgeruimd is het alweer 11 uur als ik kan vertrekken richting 'downtown' (om te ontbijten). Dat is véél gezegd, want Hardin is maar drie straten groot. Ik wandel door het centrum en kom aan de stadsgrens bij zo'n typisch Far West-station met sporen die in beide richtingen naar de wijde horizon vertrekken. Ik hoor in de verte een machtige 'stoomfluit' en blijf wachten. Na 10 minuten komt een trein aandenderen en ook dié zijn hier groter en langer dan bij ons. Twee locomotieven vooraan trekken het kilometerlange gevaarte en twee locomotieven achteraan helpen duwen. Daartussen? Niet minder dan 98 (ik heb ze geteld) wagons vol kolen, hout, benzine- of gastankwagons!

Klokslag middag ga ik 'ontbijten' in de 'Ranch House Grill'. Er zitten al een paar families te lunchen, de mannen steevast met cowboyhoed. De dienster is een jong Cheyenne-meisje. Ik ga voor het 'Ranch House'-ontbijt: twee spiegeleieren, hashbrown (gebakken aardappelschilfers), twee gekruide worsten en 2 toasts. Ik ga een tijdje geen honger meer hebben. Een lesje Engels tussendoor: op de vraag 'Hoe ik mijn eieren wilde?' had ik het - volledig in cowboystijl ! - over een 'Horse Eye'... Moest dat Cheyenne-meisje al Keulen weten liggen (wat ik betwijfel), dan hoorde ze het daar stevig donderen! Blijkt dat een spiegelei hier een 'sunny side up' heet...

Tijdens het wachten lees ik de plaatselijke lectuur: "Montana Farms & Ranches". De advertenties daarin zijn in de trand van: "Te koop. Buffalo Creek Ranch in Custer, Montana. 42.000 acres (170 km2!) groot met stallen en... uitstekende omheiningen (blijkbaar belangrijk). Kostprijs: 20,5 miljoen $....

Enfin, om 12.45 u stuif ik onder 'Beast of Burden' van de Rolling Stones Interstate Highway 90 East op richting Custer's Batllefield, 30 km terug van waar ik kwam (want er waren geen motels in alle dorpjes daartussen). Dorpjes is trouwens veel gezegd: de Crow-Indianen leven blijkbaar vooral in houten barakken en versleten stacaravans, steevast omringd met een behoorlijke 'junk yard'... Direct na de Stones is er trouwens 'Oh, oh, Blackberry' en 'Werewolf of Londen' op de autoradio! Heerlijk om met die stevige nummers onder een stralende zon in een cabrio over de highway te 'sjeesen'...

Een kwartiertje later kom ik al bij de 'Battlefield of the Little Bighorn' aan. Het valt immers mee met de sneldheidsbeperkingen in de US. Op Interstates mag je 80 mph (130 km/u) rijden, maar zelfs op gewone tweevaksbanen is in landelijke gebieden (quasi overal hier in het Westen) 70 mph (110 kml/u) toegelaten. Dat schiet lekker op! Alleen als je de bebouwde kom binnenkomt geldt 35 mph (55 km/u) of 25 mph (40 km/u) in het centrum. Ik hou me dus overal aan de snelheidslimieten want die zijn ... euh... snel genoeg en dat werpt blijkbaar vruchten af: ik reed nu al zo'n 2.500 km en mijn gemiddeld verbruik is 9 l/100 km. By the way: diesel kost hier méér dan benzine en dat laatste (wat ik nodig heb) kost 2,2 $ /gallon (= 3,8 l) dus: 0,48 euro/liter!

De 'Battlefield of the Little Bighorn' is héél indrukwekkend en ik blijf maar liefst méér dan 3 uur! Typisch voor Nationale Monumenten (of Parken) is dat alles heel goed uitgelegd en georganiseerd is. Eerst een film van een 20-tal minuten, dan een museum en dan de eigelijk site zelf die 10 km lang is. Langs de weg zie je om de haverklap uitlegborden op ooghoogte voor als je in de auto zit. Amerikanen doen immers alles met wagen, ook dingen als dit bezoeken. Ik stap overal uit, lees de uitvoerige uitleg en probeer het landschap in mij op te nemen en te bedenken hoe het voelt om met 200 cavaleriesoldaten omringd te zijn door 2.000 flink-op-hun-tenen-getrapte Sioux- en Cheyenne-indianen. Kolonel Custer en Kapitein Reno hadden de bedoeling om elk met een regiment een Indianenkamp te omsingelen. Ze werden achter de heuvels opgewacht door het tienvoudige aantal Indianen. Reno kon nog ontsnappen, Custer niet... Hij trok zich met z'n soldaten op een heuvel terug (Custer's Last Stand), schoten hun paarden dood om als barricade te dienen... en gingen al strijdend tenonder. Het landschap is bezaaid met kruisjes... sommigen met namen, anderen anoniem... zowel Indianen als soldaten liggen er nu zij-aan-zij in het verlaten heuvelend landschap, afgezoomd door de 'Little Bighorn'-rivier... Er heerst een heel speciale, bijna gewijde sfeer... het is er ook heel stil. Echt indrukwekkend!

Trouwens, bijna beleefde ik er mijn eigen 'last stand'. Toen ik helemaal aan het uiteinde was (het was al bijna sluitingstijd en was er nog alleen), blokkeerde een ratelslang die zich lag op te warmen op het wandelpad mij de terugweg. Het was weliswaar een kleintje, maar toch... Meteen zette hij zich in aanvalspositie: gekronkeld en kop omhoog. Ik besloot een omweg te maken door het gras (normaal strikt verboden!) en hoopte vurig dat er daar geen andere (grotere) exemplaren in een hinderlaag lagen. Quod non... Oef!

Bij valavond (om 18 u) rij ik voorbij Billings en ik besluit even door het centrum te rijden. Ik passeer onder meer een vrouwengevangenis en bezoek ook nog even Boot Hill-cemetery, een pionierskerkhof van een stadje dat maar 10 jaar bestaan heeft, aan de rand van Billings.

Komen we dan bij ons priesterverhaal. Het is de bedoeling dat ik vanaf Billings via Laurel en Bridger naar Cody (Wyoming) rij. Als ik nog voor +/- 10 km (5 miles!) benzine heb, wil ik tanken in Bridger (ik had dat uitgerekend). Daar blijkt mijn MasterCard weer niet te werken.

Het is zondag, dus ik kan niet eens bellen naar de bank. Daar sta ik dan... We houden het hoofd koel en denken aan Cruyff: "Ieder nadeel heb z'n voordeel". Een goed soldaat trekt zijn plan: ik besluit een rustige straat te zoeken en bel aan een huis aan en vraag (beleefd en met omstandige uitleg) of ze daar toevallig geen bed voor mij hebben. Die vrouw woont alleen met kinderen, dus 'no way' (en begrijpelijk) dat er van een vreemde man in huis geen sprake kan zijn. Ik vraag of er hier geen kerken in de buurt zijn en toevallig ligt de 'Catholic Church of the Sacred Heart' vlak om de hoek.

Is dat trouwens geen 'werk van barmhartigheid': reizigers onderdak bieden? Ik bel dan ook hoopvol aan bij een zekere Father Masi en verwacht een oudere man in priesterkleren. Blijkt het om een zwarte 30-ger te gaan in trainingspak! Hij luistert naar mijn verhaal en onderneemt direct actie: hij belt naar het plaatselijke motel (helaas vol) en dan naar een motel in Laurel (50 km terug) en... boekt voor mij een kamer op zijn kosten! Omdat ik niet genoeg benzine heb om daar te geraken, rijdt hij ook nog eens mee naar het benzinestation en tankt mijn Mustang vol met zijn credit card!! Ik vraag nog om een bankrekening van de parochie of zo dat ik - ééns terug in België - kan terugbetalen of een donatie kan doen of zo.... Maar daar wil hij niet van horen.

En zo ben ik na 290 km vandaag uiteindelijk in het Best Western Motel van Laurel beland, dat er 's nachts van ver nogal spookachtig uitziet vanwege een grote olieraffinaderij aan de stadsrand. Maar het motel is PRIMA! Alweer stof genoeg voor een mooi verhaal, dacht ik zo!

Groetjes, Bart